ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους,Είμαι και εγώ μια 30αρα άνεργη.Ένα από αυτά τα 'παιδιά' με πτυχία και περγαμηνές που με το που ολοκληρώσαμε τις σπουδές μας και βγήκαμε στην αγορά εργασίας μας χτύπησε η εργασιακή κρίση κατακέφαλα.Ένα μέρος των σπουδών μου ήταν και στο εξωτερικό. Όταν τελείωσα και ενώ είχα την επιλογή να μείνω εκεί αποφάσισα συνειδητά να επιστρέψω στην Ελλάδα για να ζήσω και να χτίσω το μέλλον μου με τον έρωτα της ζωής μου με τον οποίο ήμουν σε μακροχρόνια σχέση η οποία κατά τη διάρκεια της απουσίας μου στο εξωτερικό άντεξε στην απόσταση και κράτησε.Η πόλη στην οποία ζούμε δεν είναι η πόλη καταγωγής μου η οικογένειά μου ζει αλλού, είναι η πόλη των φοιτητικών μου χρόνων και δυστυχώς η πόλη με τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ελλάδα...3 χρόνια τώρα τρώω τη μια χλαπάτσα μετά την άλλη...Έχω στείλει άπειρα βιογραφικά, έχω δουλέψει από σερβιτόρα μέχρι πωλήτρια -με ελάχιστα χρήματα.Σε ένα μήνα κλείνω τα 30 και αναρωτιέμαι αν ποτέ θα καταφέρω να βρω μια εργασία στην οποία να μπορώ να αξιοποιήσω τις γνώσεις μου και στην οποία θα διαβλέπω κάποια προοπτική.Όλοι απορούν με το τι ακριβώς κάνω στην Ελλάδα και στα 3 χρόνια που είμαι εδώ και προσπαθώ έχω δεχθεί κάποιες προτάσεις για δουλειά στο εξωτερικό τις οποίες έχω αρνηθεί για να μείνω εδώ και να είμαι μαζί του...Εχθές μέσω ενός agency που έχω καταχωρήσει το βιογραφικό μου, μου προτάθηκε interview για μια θέση εργασίας κάπου στο εξωτερικό.Δεν είναι κάτι εξαιρετικό, είναι όμως σίγουρα καλύτερο απο αυτό που κάνω τώρα με καλύτερα χρήματα και σίγουρα καλύτερες προοπτικές σε ένα σαφώς καλύτερο περιβάλλον.Εκείνος δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει απο την Ελλάδα. Είναι ξεκάθαρο και κατανοητό απο τη μεριά μου. Όπως επίσης ξεκάθαρο είναι απο τη μεριά του οτι αν εγώ βρω δουλειά στο εξωτερικό και φύγω θα χωρίσουμε...Έχω βαρεθεί το τίποτα εδώ, να δουλεύω χωρίς ένσημα για λιγοστά χρήματα... έχω βαρεθεί να μην έχω προοπτική, να μη ξέρω τι μου ξημερώνει ενώ έχω πασχίσει και έχω πληρώσει για να αποκτήσω τα προσόντα που υποτίθεται οτι θα μου εξασφάλιζαν ένα καλύτερο μέλλον εδώ. έχω βαρεθεί να ζητάω-έστω λίγα- χρήματα ακόμα απο τους γονείς μου για να μπορέσω να τα βγάλω πέρα.Αγαπώ όμως τον άνθρωπο αυτόν. Και έχω προσπαθήσει πολύ πάρα πολύ για να χτίσω κάτι εδώ, έχω κλωτσήσει ευκαιρίες για να μείνω εδώ και να είμαστε μαζί.Φτάνω όμως στα 30 και τα περιθώρια στενεύουν και μαζί με αυτά και τα όριά μου...Και σας ρωτώ: Υπάρχει σωστό και λάθος? Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου.