ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονών και είμαι σε μία από τις δεκάδες φιλοσοφικές σχολές της επαρχίας στην Ελλάδα..Από παιδί δεν ήθελα να μείνω εδώ, απλά σκεφτόμουν να φύγω για οπουδήποτε μετά το πτυχίο μου ή αφού μαζέψω κάποια χρήματα στην άκρη ώστε να μπορέσω να είμαι χαλαρή τον πρώτο χρόνο (ή και περισσότερο) που θα είμαι εκτός Ελλάδας..Όσο περνάει ο καιρός, απογοητεύομαι όλο και περισσότερο για τα δεδομένα της Ελλάδας και δε βρίσκω κανένα απολύτως κίνητρο να συνεχίσω τη σχολή μου (πέρα από τις γνώσεις που παίρνω) και να εξασκήσω κάποια στιγμή αυτό που σπούδασα εδώ (ναι, θα'θελα)..Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερα άτομα απ'τον κοινωνικό μου περίγυρο κατευθύνονται στο εξωτερικό και κάνουν μία νέα αρχή κυριολεκτικά απ'το μηδέν στις ηλικίες είτε γύρω των 20 είτε των 30..Δε με ελκύει η ιδέα να μείνω άλλο εδώ..Δε μου προσφέρει τίποτα..Ναι, θα μου λείψουν οι δικοί μου και οι φίλοι μου, αλλά προτιμώ να ζήσω μια ζωή που θα είναι πιο κοντά στα δικά μου δεδομένα (ανθρώπινα δεδομένα, τίποτα παράλογο ή μεγαλοπρεπές, τα οποία όμως για την Ελλάδα είναι κάτι ιδεατό ή ακόμα καλύτερα, ουτοπικό) και ας ξεκινήσω απ'το μηδέν..Δε θέλω να φτάσω σε μία ηλικία που θα έχω άλλοθι για να μη φύγω μία δουλειά, μια οικογένεια ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογία για να μη φύγω από 'δω..Δε μου αρέσει η Ελλάδα, δεν έχω πρόβλημα να την εγκαταλείψω, δε με ενοχλεί που θα είμαι μακριά..Απλά δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να διεκδικήσω αυτά που θέλω..Και συν τοις άλλοις, μια επιπλέον άποψη από άτομα που δεν είναι επηρεασμένα από το συναισθηματικό παράγοντα (γονείς πχ. που μου αρχίζουν τα "θα είσαι μόνη σου, δε θα έχεις κανέναν", "λες και στην Ευρώπη θα είναι καλύτερα"¨κλπ κλπ), θα με βοηθήσει να ζυγίσω καλύτερα τα πράγματα..Ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη για το χρόνο σας..