20.2.2013 | 10:00
Ειδα ένα φίλο..
από τα παλία..τυχαία ,στο δρόμο μετα από 2 χρόνια...ενα φιλαράκι από κεινα που χες παντα αδυναμία..γιατί ηταν έξυπνος,με όμορφο σαρκαστικό χιουμορ,..που σου φτίαχνε το κέφι με την παρουσία τους και μόνο..άντε και με όλα αυτα που έκανε για να σε ξεσηκώσει..που όταν είχε τις μάυρες του κλεινόταν και τα βλεπε όλα αρνητικά,ήξερες όμως οτι θα του περάσει και θα γίνει κ πάλι η ψυχή της παρέας..απο κείνους τους φίλους που ένιωθες οικεία και δεν σε πείραζαν ποτέ τα ερωτικά του πειράγματα..Ήξερες επίσης ότι αυτό το φιλαράκι θα ναι πάντα το δικό σου φιλαράκι,οτι κ αν συμβει...όσα χρόνια κ αν περάσουν....Μέχρι που έρχεται αυτή η στιγμή και διαπιστώνεις οτι γίνατε απλά 2 ξένοι..Αλλάξανε οι ζώες μας,εμείς οι ιδιοι...τίποτα δεν μένει πάντα ίδιο,η αγάπη όμως?φέυγει κ αυτή?Ποσο μπορεί να στοιχίσει ένα απλό,γλυκό "είσαι καλά"?Δ πειράζει, μου έφτανε που έγω μέσα στα μάτια σου κατάλαβα ότι εσύ είσαι καλα..Και τι μένει?
