ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες ανέβασα εδώ ένα -μακροσκελές, η αλήθεια είναι- κειμενάκι το οποίο ήταν ο λόγος μιας Γαλλίδας υπουργού για την ψήφιση του νομοσχεδίου για το γάμο των ομοφυλοφίλων. Με αφορμή τα σχόλια και το 13-9 των "ταυτίζομαι-δεν ταυτίζομαι", άρχισα να σκέφτομαι πόσο δρόμο έχουμε ακόμη στην Ελλάδα ή αν έχουμε ξεκινήσει γενικά να βαδίζουμε προς την κατεύθυνση της θεμελίωσης και προστασίας δικαιωμάτων συνανθρώπων μας, που έχουμε επιλέξει συνειδητά στην ελληνική κοινωνία να κρύβουμε και να σπρώχνουμε κάτω από το χαλί. Καταλαβαίνω πως πρόκειται για ένα θέμα που για πολλούς απαιτεί πολύ συζήτηση και εμπεριέχει πολλά "όμως, αλλά, αν, γιατί κλπ...". Το θέμα όμως είναι να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση. Να ακούσουμε και να μάθουμε, να ενημερωθούμε και να ενδιαφερθούμε. Να σταματήσουμε να λογοκρίνουμε φιλιά, λέξεις, συναισθήματα. Θέλω πραγματικά να ακούσω γνώμες κι ελπίζω να υπάρξουν πολλά σχόλια από κάτω. Πιο πολύ όμως θέλω να διαβάσουμε και ο ένας τα σχόλια του άλλου. Όχι απλά "εγώ είπα τη γνώμη μου, αυτή είναι τέλος και δεν πα να χτυπιέστε." Και ναι, κυρίως αναφέρομαι σε εκείνους που διαχωρίζουν. Ακούστε λίγο και ενδιαφερθείτε και για τους "άλλους". Αυτό είναι κάτι που στην Ελλάδα δεν ξέρουμε να κάνουμε και κολλάει παντού.*Για όσους έχει σημασία, είμαι στρέιτ.