.
Η Αυγούλα πού να ΄ναι;
Η Αυγούλα, Μουσική Σπ. Ξύνδα πάνω σε στίχους του Διονυσίου Σολωμού, Χορωδία Ε.Ρ.Τ. Διεύθυνση: Αντώνης Κοντογεωργίου
Η Αυγούλα πού να 'ναι;
κοντεύει το βράδυ
και μαύρο σκοτάδι
πλακώνει τη γη.
Πηγαίνει εκεί που ' ναι
μακρύ κυπαρίσσι,
πηγαίνει στη βρύση·
Δεν είναι ουδ' εκεί.
Στ' αλώνι, στ' αμπέλι
στο δρόμο κοιτάζει
και τέλος φωνάζει
"Αυγούλα μου, Αυγή!"
"Αυγή μου" συχνότατα
του βγήκε απ' τα στήθη
και "Αυγή μου" απεκρίθη
μία άλλη φωνή.
ΓΡΑΦΕΙ Η ERIN ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ:
Ο Σπύρος Ξύνδας είναι Έλληνας συνθέτης και κιθαρίστας. Μελέτησε μουσική στην Κέρκυρα με τον Νικόλαο Μάντζαρο (συνθέτη του Εθνικού Ύμνου) και στη Νάπολι με τον Zingarelli στο Conservatorio di S. Pietro a Majella. Με την επιστροφή του στην Κέρκυρα ιδρύει τη Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας μαζί με τον Αντώνιο Λιβεράλη και εκεί διδάσκει τραγούδι, θεωρητικά και εκκλησιαστική μουσική για σχεδόν 20 χρόνια.
Ως βιρτουόζος κιθαρίστας πραγματοποίησε εκτεταμένες περιοδείες στην Ιταλία και την Ανατολική Μεσόγειο. Το 1886 εγκαθίσταται στην Αθήνα όπου 10 χρόνια αργότερα πεθαίνει τυφλός και πάμπτωχος.
Όσο ζούσε ήταν ένας από τους δημοφιλέστερους συνθέτες και πρωτεργάτης της Επτανησιακής Σχολής. Το σημαντικότερο έργο του είναι η όπερα «Ο υποψήφιος βουλευτής» (η μοναδική από όσες συνέθεσε που έχει σωθεί), η πρώτη ελληνική όπερα με λιμπρέττο στην ελληνική γλώσσα, το οποίο επιμελήθηκε ο Ιωάννης Ρινόπουλος.
Η υπόθεση του έργου τοποθετείται στα περίχωρα της Κέρκυρας την παραμονή της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα (1864) και επικεντρώνεται στη διαφθορά των πολιτικών και τα προβλήματα των φτωχών χωρικών. Η πρεμιέρα της έγινε το 1867 στο Θέατρο Σαν Τζιάκομο της Κέρκυρας. Στην Αθήνα «Ο υποψήφιος βουλευτής» ανέβηκε για πρώτη φορά στις 14 Μαρτίου του 1888, ημερομηνία ορόσημο της γέννησης του ελληνικού λυρικού θεάτρου.
Η χρήση τοπικών ιδιωματικών εκφράσεων, η εσκεμμένα ανεπιτήδευτη ορχηστρική γραφή (στα σημεία όπου η μουσική «υποδύεται» την παραδοσιακή μουσική των Επτανήσων), αλλά και το απολύτως ρεαλιστικό της θέμα, είναι τα στοιχεία που διαφοροποιούν την όπερα αυτή από το αρχέτυπο της ιταλικής opera buffa.
Μετά το θάνατο του Ξύνδα τα περισσότερα έργα του καταστράφηκαν (εικάζεται ότι αυτό συνέβη στον βομβαρδισμό της Κέρκυρας κατά τον ΙΙο Παγκόσμιο Πόλεμο). Ωστόσο έχουν σωθεί αρκετά από τα τραγούδια του για τα οποία συχνά χρησιμοποιούσε ποιήματα των Σολωμού, Παράσχου, Βαλαωρίτη κ.α.. Σε αυτά γίνεται εμφανές το χάρισμα του Ξύνδα στην κατασκευή μελωδιών, ενώ πολλά από αυτά έχουν και μια «γεύση» από την επτανησιακή μουσική παράδοση (όπως για παράδειγμα το «Νάνι-νάνι»). Άλλα πάλι είναι γραμμένα σε στυλ bel canto, ως κανονικές άριες, οι δραματικές αρετές των οποίων μας δίνουν μια καλή ιδέα για τη φύση και την ποιότητα των υπόλοιπων χαμένων έργων του Ξύνδα.
Άλλες όπερες του Ξύνδα είναι οι: Anna Winter (ή Οι τρείς σωματοφύλακες), Il Conte Giuliano, Οι δύο μνηστήρες, η ημιτελής Γαλάτεια (1895).
