«Στον κάθετο της Ολύμπου, στην Πελοποννήσου. Δίπλα στον Φρειδερίκο αγάπη μου», ήταν οι οδηγίες προσανατολισμού της Δήμητρας Κεχαγιά. Στο τραπέζι στο βάθος, μία παρέα Κύπριων φοιτητών κάνει τα πρώτα της δειλά βήματα στο πλέξιμο. Δίπλα τους, δύο κυρίες ενημερώνονται για τα σεμινάρια και ελέγχουν τη ραπτομηχανή, ενώ η Ανθή Χρυσοπούλου τους κερνάει σφηνάκια ρακί. Η συζήτησή μας ξεκινά.
Πως μία δημοσιογράφος και μία μουσειοπαιδαγωγός αποφάσισαν να ιδρύσουν έναν τέτοιο χώρο;
Δ: Ήταν πολύ ακριβότερo να ιδρύσουμε μία εφημερίδα ή ένα μουσείο!
Α: Σ' ένα τέτοιο χώρο συναντιούνται ιδανικά η επικοινωνία με τη δημιουργία.
Δε σας τρόμαξε η προοπτική έναρξης μίας νέας επιχείρησης στην Ελλάδα του 2014;
Δ: Περισσότερο με τρόμαζε η έλλειψη προοπτικής γενικότερα.
Α: Κάποια στιγμή πρέπει να τολμάς και να παύεις να περιμένεις από τους άλλους να σου δώσουν δουλειά.
Όταν επιχειρείς να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο πιστεύω πως έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει από το να κάνεις μια υπολογισμένη επιχειρηματική κίνηση...
Πως προέκυψε η ιδέα για το «Κουμπί»; Συμβολίζει κάτι η ονομασία;
Δ: Μετά από ένα πολύωρο brainstorming για το τί μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας. Κάτι να αγαπάμε, να συναντούμε φίλους, να περνάμε όμορφα και δημιουργικά τον χρόνο μας. Όσο για το όνομα, όλοι έχουμε το «Κουμπί» μας και ψάχνουμε το «κουμπί» του άλλου. Ήταν όμως και στο DNA του χώρου, καθώς αφότου το «βαφτίσαμε», μάθαμε ότι ο προηγούμενος ενοικιαστής, πριν από 15 χρόνια, έφτιαχνε κουμπιά!
Α: Η σχετική επαγγελματική εμπειρία έδειξε πως η δημιουργία μπορεί να είναι πολύ παρεΐστικη υπόθεση οπότε τι καλύτερο από το να συνδυαστεί με ένα καφέ. Το κουμπί αποτελεί χαρακτηριστικό κι αγαπημένο εξάρτημα στα crafts κι όταν μάθαμε και την ιστορία του χώρου η ιδέα ήρθε και... κούμπωσε!
Για να δέσει καλά ένα «Κουμπί» χρειάζεται γερές κλωστές. Ποια είναι η «κλωστή» που έκανε το δικό σας «Κουμπί» να... δέσει;
Δ: Μια νοητή κλωστή που χωρίζει το ανέφικτο με το εφικτό. Φανταστήκαμε κάτι και με επιμονή και αγάπη το κάναμε πραγματικότητα.
Α: Όταν επιχειρείς να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο πιστεύω πως έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει από το να κάνεις μια υπολογισμένη επιχειρηματική κίνηση. Το Κουμπί έχει κομμάτια του εαυτού μας που αλληλοσυμπληρώνονται και θέλει να αφορά πολύ διαφορετικούς ανθρώπους με πυρήνα τη δημιουργική πλευρά που μπορεί ο καθένας να κρύβει.
Ποια είναι η φιλοσοφία του μαγαζιού;
Δ: Οικονομικά, δημιουργικά και φιλικά σαν στο σπίτι σας!
Α: Το χειροποίητο σε όλες του τις εκδοχές, από τον ίδιο το χώρο μέχρι αυτά που μπορείς να φτιάξεις και να καταναλώσεις.
Τι μπορεί να συναντήσει κανείς σε αυτό;
Δ: Από τον 90χρονο θαμώνα μας κ. Γιώργο που χαίρεται το νέο «κόσμημα» της γειτονιάς του, όπως λέει το «Κουμπί», μέχρι φοιτήτριες που απενοχοποίησαν την ραπτομηχανή της γιαγιάς τους και ήρθαν να μάθουν να τη χρησιμοποιούν! Μπορεί ακόμη να συναντήσει πολλούς δημοσιογράφους (ναι, καταφέρνουν και μένουν άκαπνοι ή στήνουν πηγαδάκια στο πεζοδρόμιο) και φυσικά crafters που επιτέλους μπορούν χωρίς άγχος να πλέξουν, να κόψουν και να ράψουν χωρίς να τους κοιτά κάποιος περίεργα. Διαφορετικοί κόσμοι που «πλέκονται» αρμονικά.
Α: Εκτός των παραπάνω, παρέες χειροτεχνών που επιτέλους βρίσκουν το στέκι τους, γονείς με παιδιά που επιτέλους μπορούν να πάνε κάπου και να διασκεδάσουν όλοι μαζί, ανθρώπους που μπαίνουν από περιέργεια και ξανάρχονται.
Ποιες είναι οι αγαπημένες λιχουδιές των θαμώνων;
Δ: Χειροποίητα μπισκότα, εσπρέσσο, σοκολάτα craft, ρακί και κρασί.
Α: ...και ρακόμελο του Βασίλη, λικέρ της Ζουζούς και το «θείο» σοκολατάκι –μπουκιά για τον εσπρέσσο!
Υπάρχει κόσμος που έρχεται για καφέ και τολμάει να περάσει την... όχθη της δημιουργίας, φτιάχνοντας ο ίδιος πράγματα;
Δ: Τους δελεάζουμε με έτοιμα crafts kits, σακουλάκια, με οδηγίες, που έχουν μέσα υλικά για να φτιάξεις κάτι συγκεκριμένο, όπως μία θήκη κινητού ή ένα μπρελόκ. Επίσης, λευκές πέτρες και ειδικοί μαρκαδόροι, αποτελούν λαμπρό πεδίο δημιουργίας και για τον πιο αμύητο!
Α: Το να φτιάξεις ένα μοναδικό και οικονομικό δώρο που θα έχει και την υπεραξία της προσωπικής φροντίδας έλκει όλο και περισσότερους, ειδικά όταν μπορούν να βρουν ιδέες και όμορφα και οικονομικά υλικά και να έχουν --αν χρειαστούν- και βοήθεια, τη δική μας ή και άλλων θαμώνων.
Έχει η Θεσσαλονίκη, τώρα περισσότερο από ποτέ, ανάγκη από τέτοιους χώρους δημιουργίας;
Δ: Η Θεσσαλονίκη έχει ήδη αρκετούς -περισσότερο ή λιγότερο γνωστούς- χώρους δημιουργίας. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν έχει ανάγκη από ιδέες και χώρους που θα της (ξανα)δώσουν την εικόνα της πόλης που πρωτοπορεί.
Α: Πολλοί λένε πως τα καφέ ανθούν γιατί είναι μια φτηνή διέξοδος στην ανεργία και την κρίση. Άλλοι λένε τη Θεσσαλονίκη πόλη του καφέ και του «χαλαρά». Θέλουμε ο χώρος να πάει κόντρα σε αυτή τη νοοτροπία, χαλαρώνω δε σημαίνει αράζω και κλαίω τη μοίρα μου αλλά ενεργοποιούμαι δημιουργικά, επικοινωνώ, ανταλλάσσω.
Στον χώρο λειτουργούν και σεμινάρια για όλες τις ηλικίες και όλα τα επίπεδα. Περιγράψτε μας τη διαδικασία.
Δ: Ανεβάζουμε ένα μηνιαίο πρόγραμμα στη σελίδα στο facebook, και το αναρτούμε στην είσοδο. Οι ενδιαφερόμενοι δηλώνουν συμμετοχή και ανάλογα με τα υλικά και την αμοιβή του εκπαιδευτή διαμορφώνεται η τιμή συμμετοχής.
Α: Προσπαθούμε να υπάρχει ποικιλία και ευελιξία, οπότε οι συναντήσεις είναι από μία φορά ή μέχρι μηνιαίοι κύκλοι και απλώνονται σε ένα εύρος αντικειμένων.
Ποιες είναι οι ηλικίες που συχνάζουν περισσότερο στο μαγαζί και τι τους κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση;
Δ: Ο πιο μικρός μας θαμώνας είναι 4 μηνών και ο πιο μεγάλος 90+ χρονών! Είναι ενδιαφέρον ότι τόσο για καφέ και ποτό, όσο και στα σεμινάρια η ηλικιακή γκάμα είναι ευρύτατη. Στο «Κουμπί» μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο κόσμος σέβεται το «Παρακαλούμε μην καπνίζετε»!
Α: Πραγματικά η ηλικιακή γκάμα είναι μεγάλη, εντύπωση τους κάνει η ιδέα, η συνύπαρξη ραπτομηχανών και καφέ, ενώ στους γείτονες εντύπωση κάνει και η μεταμόρφωση του χώρου.
Ποια εικόνα από τη μέχρι τώρα πορεία σας έχει χαραχτεί στο μυαλό;
Δ: Από την προετοιμασία, η εικόνα του αρχιτέκτονα που επιμελήθηκε το «Κουμπί», Γιώργου Τσαούση, να δουλεύει μέρα-νύχτα για να φέρει ένα εγκατελλειμένο για χρόνια κατάστημα στη σημερινή του κατάσταση. Από τη λειτουργία του, ελάχιστες ημέρες αφότου ανοίξαμε να μπαίνουν στο «Κουμπί», τρέχοντας σχεδόν, η Ζωή και η Αφροδίτη, δύο αδερφές από το Αγγελοχώρι που κάνουν κατασκευές από χαρτί. Απόλαυσαν τις σοκολάτες τους, δημιούργησαν και... χόρεψαν μέχρι που, όπως είπαν, έχασαν την αίσθηση του χρόνου.
Α: Οι καρμικές σχεδόν εκπλήξεις που μας επιφύλασσε ο χώρος όπως κουμπιά αφημένα σε σακουλάκια, ραφιέρες που αποκαλύπτονταν εκεί που τις φανταζόμασταν κι εμείς... και δυο άλλες κυρίες που ήρθαν όλο προσμονή πριν καν ανοίξουμε επειδή άκουσαν για το «Κουμπί».
Η ευρύτερη περιοχή της Ολύμπου αρχίζει να παίρνει τα πάνω της το τελευταίο διάστημα. Μοιράζεται ξανά, θεωρείτε, ο χάρτης της κίνησης στην πόλη;
Δ: Είναι μια περιοχή παρεξηγημένη από ορισμένους, ιδιαίτερα από μια μερίδα Θεσσαλονικέων που δεν περνούν εύκολα «πάνω από την Εγνατία», αλλά πρόκειται για μία πανέμορφη γειτονιά. Η Αρχαία Αγορά, τα δέντρα της οδού Πελοποννήσου, το Πειραματικό Σχολείο με την ιστορία των 80 ετών, το ΟΞΥΓΟΝΟ και οι καλοί γείτονες διαμορφώνουν μία περιοχή με μεγάλο ενδιαφέρον.
Α: Διατηρεί ίχνη από την παλιά αστική της αίγλη, τα πιο πρόσφατα τραύματα της εγκατάλειψης και τώρα δέχεται την πνοή νέων δημιουργικών ανθρώπων που την ανακαλύπτουν και την επιλέγουν για να στήσουν ατελιέ, εργαστήρια κλπ. Από την άλλη η περιοχή του κέντρου γύρω από την Τσιμισκή μοιάζει λίγο εγκλωβισμένη στην εικόνα της.
Τι περιλαμβάνουν τα μελλοντικά σας σχέδια;
Δ: Βραχυπρόθεσμα, να περνούν όμορφα όσοι έρχονται στο «Κουμπί»! Μακροπρόθεσμα, να προστεθεί στον κατάλογο των χώρων που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο χάρτη της δημιουργικής Θεσσαλονίκης.
Α: Είναι ακόμα πολύ νωρίς, προσπαθούμε να οργανώσουμε καλύτερα αυτά που ξεκινήσαμε για να δώσουμε πιο ολοκληρωμένο το αρχικό concept και να είναι ο χώρος ακόμα πιο εύχρηστος, φιλικός και δημιουργικός. Θα θέλαμε πολύ να μπορούν να οργανώνονται συνεχώς νέα πράγματα (εκθέσεις, happenings, παρουσιάσεις) και να είναι πραγματικά ένας χώρος ανοιχτός σε όλους όπου ο καθένας σέβεται και αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα του άλλου.
σχόλια