Το πρώτο, ομώνυμο album τους είναι μια συλλογή τραγουδιών για την αγάπη, την απώλεια, τον ρεμβασμό και την επιστροφή.
Αποτελείται από 7 αναθεωρημένα τραγούδια του Φάμελλου, και 4 πρωτότυπες συνθέσεις, δύο από αυτές στηριγμένες σε ποιήματα του William Blake και ηχογραφήθηκε ως επί το πλείστον στην Γλυφάδα των Αθηνών και στο Trego της Μοντάνα.
Πριν καιρό όταν μου ήρθε με ημέιλ το πρώτο τους τραγούδι, ετοιμάστηκα να το πετάξω, αλλά ευτυχώς πάτησα το play. Και μετά το άκουσα καμιά εκατοστή φορές, κι αποφάσισα να τους ψάξω και να μιλήσω μαζί τους.
Απλά ακούστε το.
Μανώλη, πώς ξεκίνησαν όλα για τους Flitcraft;
Το 2001 δούλεψα στην παραγωγή του δίσκου του Mark Eitzel "The ugly American". Τον θαύμαζα βέβαια απο την δεκαετία του '80 εκ του μακρόθεν αλλά το υλικό του (βλέποντας το εκ των έσω αυτήν την φορά) και κυρίως οι στίχοι του με μάγεψαν• όσο το επεξεργαζόμουν άρχισα να παίζω με την ιδέα να δοκιμάσω και δικά μου τραγούδια στα Αγγλικά ίσως με την βοήθεια του. Φάνηκε να του αρέσει η μουσική μου έτσι την επόμενη χρονιά ταξίδεψα στο San Francisco έχοντας στις αποσκευές μου αρκετά προσχέδια που είχε ετοιμάσει η αγαπημένη μου φίλη και συνεργάτης Μπέσυ Χαϊκάλη, και με την βοήθεια της μαγικής πένας του Μαρκ μεταγράψαμε πολλά κομμάτια στην Αγγλική, κάποια μάλιστα τα ηχογραφήσαμε...
Έτσι άρχισε η μεγάλη μου περιπέτεια στην άγρια Δύση. Στην συνέχεια με την βοήθεια του κοινού μας φίλου Paul Stinson ήρθαμε σε επαφή με την Tanya Donelly η οποία είχε ακούσει τον δίσκο μας και ενδιαφερόταν να ακούσει περισσότερα απο εμάς. Γνώριζε και αγαπούσε γενικότερα την δουλειά του Μαρκ βέβαια και αυτό διευκόλυνε τα πράγματα...
Δεν ξέρω αν έκανα μια τρύπα στο νερό ή μια από τα ίδια αλλά τουλάχιστον κάποιες στιγμές στην διαδρομή νιώθω ότι στάθηκα κάπου από όπου όλα τα έβλεπα αλλιώς. Και μέσα σε όλα κι εμένα.
Δεν γνώριζα ότι σε κάποια στιγμή δουλέψατε τα τραγούδια με την σπουδαία Tanya Donelly (Throwing Muses, Belly, Breeders)! Πώς ήταν η εμπειρία;
Ναι μάλιστα προοριζόταν να είναι αυτή η τραγουδίστρια στο άλμπουμ, δυστυχώς όμως μια σειρά από οικογενειακά θέματα την εμπόδισαν να συνεχίσει... Για μερικά χρόνια απείχε μάλιστα παντελώς απο τα μουσικά δρώμενα.
Πριν φτάσουμε εκεί όμως, ταξίδεψα δυο φορές στην Βοστώνη, δουλέψαμε εντατικά στο υλικό και το τελειοποιήσαμε προσθέτοντας μερικά πρωτότυπα τραγούδια.
Αρκετά απο αυτά υπάρχουν ακόμα στο συρτάρι αλλά ένα συμπεριλήφθηκε στο τελευταίο προσωπικό της άλμπουμ,το πρώτο που κυκλοφορεί μετά απο μια δεκαετία νομίζω.
Και φυσικά ο πυρήνας των Flitcraft είναι ακριβώς αυτά τα τραγούδια. Στην Βοστώνη ήταν απολύτως οικογενειακή η ατμόσφαιρα, εργασία και χαρά στην κυριολεξία κι εγώ γεμάτος ξεγνοιασιά έξω από το ελληνικό οικοσύστημα.
Πώς είναι να ξαναδουλεύεις τα κομμάτια σου για μια τελείως διαφορετική αγορά, όπως είναι η αμερικάνικη;
Δεν είχα ούτε έχω στο νου μου κάποια αγορά, με ενδιαφέρουν οι αποδέκτες της μουσικής μου σαν πρόσωπα. Ξέρω ότι είμαι μια φωνή στην έρημο και μόνο κάποιοι χαμένοι σαν κι εμένα ίσως να ακούσουν το κάλεσμα. Όπως και να το κάνουμε βέβαια η αμερικανική έρημος έχει μια άλλη γοητεία και πολλές φωνές και σιωπές ηχούν μαζί εκεί εν αρμονία.
Ο ορίζοντας και το κενό... Μέσα σε όλη αυτήν την κενότητα δεν σου μένει παρά να εξερευνήσεις ριζικά τον εαυτό σου.
Τελικά αν και απομακρύνθηκα πολύ απο τις ελληνικές εκδοχές των τραγουδιών, νομίζω έφτασα κάπου, σε ενα καινούριο γνώριμο άγνωστο...
Ο Flitcraft είναι ένας ήρωας σε μια παρένθετη ιστορία του Ντάσιελ Χάμετ που περιέχεται στο πασίγνωστο Γεράκι της Μάλτας. Πάντα ταυτιζόμουν με αυτόν τον ήρωα και πάντα έμπαινα στον πειρασμό να φανταστώ ενα εναλλακτικό τέλος στην ιστορία.
Τι σε τράβηξε στη φωνή και την προσωπικότητα της Jessica Kilroy;
Όταν εγκατέλειψε η Tanya εγκατέλειψα κι εγώ τα υπερατλαντικά μου σχέδια μέχρι νεοτέρας. Κι όταν σταμάτησα να ψάχνω για αντικαταστάτρια στα πέρατα του κόσμου βρήκα επιτέλους την Jessica που είχε έρθει για κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα..
Είχαν μεσολαβήσει κάποια χρόνια κι εμένα με ενδιέφερε τώρα μια πιο ακουστική εκδοχή των τραγουδιών οπότε ήταν το ιδανικό πρόσωπο.
Δοκιμάσαμε μερικά τραγούδια κι ακούγοντας την φαινομενικά εύθραυστη φωνή της άκουσα όλη την αλήθεια χωρίς περιστροφές και φτηνά στολίδια.
Και αυτή πώς ένιωσε που συνεργάστηκε με έναν Έλληνα (και ερμήνευσε τα αναθεωρημένα κομμάτια σου);
Θα ήθελα κι εγώ να μάθω περισσότερα πάνω σε αυτό. Νομίζω ότι τα είδε σαν δικά της και κάθε νέα ματιά ειναι στην ουσία μια αναθεώρηση, ενα θετικό ξεπέρασμα στην συγκεκριμένη περίπτωση που ζυμώνει την ουσία απο την αρχή. Δούλεψε και αυτή στο στιχουργικό κομμάτι αρκετά και υπογράφει κάποια τραγούδια.
Γιατί προτιμήσατε να δημιουργήσετε ένα νέο σχήμα (και τι σημαίνει Flitcraft, πώς το επιλέξατε το όνομα;) αντί για το πιο συνηθισμένο, να βγει δηλαδή ο δίσκος ως σόλο δουλειά της με εσένα στις συνθέσεις;
Συμβαίνει το εξής... ενώ δεν πιστεύω και τόσο στον εαυτό μου με ένα παράξενο τρόπο κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν σε μένα. Μέσα στην πλήρη αβεβαιότητα μου μπορώ να μοιράζομαι και να βάζω σε κίνηση κάποια όνειρα μου... Κι εδώ κυρίως αυτό συνέβη με τους μουσικούς που στην προκειμένη περίπτωση παίζοντας για την φανέλα δημιούργησαν έναν ήχο και μια ταυτότητα αποκωδικοποιώντας και σχηματοποιώντας το νεφέλωμα που είχα στο μυαλό μου.
Ο Flitcraft είναι ένας ήρωας σε μια παρένθετη ιστορία του Ντάσιελ Χάμετ που περιέχεται στο πασίγνωστο Γεράκι της Μάλτας. Ένας κτηματομεσίτης που έπειτα από ένα τυχαίο περιστατικό (ένα ατύχημα που παρ´ολίγον να του συμβεί και να του στοιχίσει την ζωή) εγκαταλείπει την καλορυθμισμένη ζωή του και την οικογένεια του ψάχνοντας μια πιο στέρεα βάση, αναζητώντας νόημα στην ουσία από το μηδέν. Τελικά καταλήγει σε μια καθημερινότητα πανομοιότυπη με αυτήν απο την οποία ήθελε να ξεφύγει και φαίνεται μάλιστα να μην το συνειδητοποιεί καν. (Περισσότερα μπορείτε να μάθετε γι αυτό αναζητώντας το The Flitcraft Parable στο διαδίκτυο αλλά και στο μυθιστόρημα του Paul Auster "The Oracle Night").
Πάντα ταυτιζόμουν με αυτόν τον ήρωα και πάντα έμπαινα στον πειρασμό να φανταστώ ενα εναλλακτικό τέλος στην ιστορία.
Κι ένιωθα απο ένα σημείο κι έπειτα ότι και η δίκη μου περιπέτεια με αυτόν τον δίσκο που κράτησε πάνω απο δέκα χρόνια και βέβαια δεν έχει τελειώσει ακόμη, ήταν ουσιαστικά μια προσπάθεια (ίσως μάταιη) να επινοήσω τον εαυτό μου απο την αρχή σε μια άλλη γλώσσα, μια άλλη ήπειρο κτλ. Δεν ξέρω αν έκανα μια τρύπα στο νερό ή μια από τα ίδια αλλά τουλάχιστον κάποιες στιγμές στην διαδρομή νιώθω ότι στάθηκα κάπου από όπου όλα τα έβλεπα αλλιώς. Και μέσα σε όλα κι εμένα.
Πώς αποφάσισες να μελοποιήσεις τα ποιήματα του William Blake;
Ήταν μια απο τις σπάνιες φορές που είχα όλη την μουσική στα αυτιά μου όταν στάθηκαν μπροστά μου αυτές οι λέξεις.
Πού έγιναν οι ηχογραφήσεις;
Οι ορχήστρες εδώ, οι φωνές στην ιδιαίτερη πατρίδα της Jessica στην Μοντάνα. Χρειάστηκε να επισπεύσουμε εκεί και να τελειώσουμε τα sessions μια μέρα νωρίτερα για να διαφύγουμε απο μια χιονοθύελλα που πλησίαζε...
Θυμάμαι υπήρχαν ελάφια παντού γύρω απο το σπίτι που διέσχιζαν ατάραχα τον χώρο και τον χρόνο μας. Σου έδιναν την αίσθηση ότι είναι διαρκώς εκεί αόρατα ώσπου με ενα μαγικό τρόπο εμφανίζονταν για να χαθούν ξανά την επόμενη στιγμή στην δίκη τους παράλληλη πραγματικότητα.
Έχει έρθει ποτέ η Jessica στην Ελλάδα; Σκοπεύετε να κάνετε εμφανίσεις εδώ;
Θέλουμε να δοκιμάσουμε κατι την άνοιξη εδώ αλλά μας χωρίζει ακόμα μια μεγάλη θάλασσα. Τελικά όμως όπως και ο δίσκος νομίζω πως είναι θέμα χρόνου όχι χώρου...
Μόλις όμως έβγαλες και το νέο σου, σόλο, δίσκο...
Ο νέος μου (ελληνόφωνος) δίσκος ακούγεται κάπως ρομαντικός, θα έλεγα καλύτερα ότι είναι μια ρομαντική αναπαράσταση όσων βλέπω (ή φαντάζομαι) να συμβαίνουν γύρω μου και μέσα μου. Μοιάζει να κοιτάζει προς τα πίσω αλλά περισσότερο αποχαιρετά παρά νοσταλγεί. Μιλά για το παρελθόν όσο αφορά το εδώ και το τώρα. Τα υλικά επίσης είναι κάπως παλαιάς κοπής δηλαδή vintage κιθάρες και πλήκτρα, μεγάλες ορχήστρες εγχόρδων και διάφορα συναφή αλλά νομίζω πως η συνταγή είναι σύγχρονη.
Τα περισσότερα τραγούδια μιλούν για μια απόσταση ίσως και απο μια απόσταση, στην γη, στο διάστημα, στον χρόνο, στον χώρο, στον εαυτό και το κενό.
Νομίζω ότι επιστρέφω στα ίδια θέματα πάντα, εδώ έχοντας εστιάσει σε κάποιες λεπτομέρειες ίσως και όχι στην μεγάλη εικόνα. Ξέρω ότι βγαίνω εκτός πραγματικότητας (που είναι σκληρή και άχαρη) πάλι (επιμένοντας να μιλώ για τον εαυτό μου) αλλά και αυτή βγαίνει έξω από τον εαυτό της επίσης συχνά. Και κάπου συναντιόμαστε. Έτσι με τα ψέματα δηλαδή,
παραχαράσσουμε ως καλλιτέχνες το γίγνεσθαι και στο τέλος το αλλάζουμε.
*Ο Μανώλης εμφανίζεται απόψε 10/12 και την επόμενη Τετάρτη 17/12 στον Σταυρό του Νότου. Μαζί του η Nalyssa Green, ενώ για το Ένα Φιλί από Δυόσμο είναι στη σκηνή με την Νατάσσα Μποφίλιου.
σχόλια