Πλατεία Εξαρχείων, βράδυ Οκτωβρίου νομίζω. Πλησιάζει ένας τύπος με μια παράξενη ομορφιά στον ώμο του. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ήταν μια κατάλευκη μεγάλη αρουρίνα και χωρίς δεύτερη σκέψη έσπευσα να την χαϊδέψω.
Πάντα με γοήτευαν τα τρωκτικά, είχα χαμστεράκια για πολλά χρόνια, ποτέ όμως δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσα να έχω για κατοικίδιο έναν αρουραίο. Όταν γύρισα σπίτι έψαξα στο ίντερνετ για αυτούς, κι έμαθα ότι οι αρουραίοι εκτρέφονται ως κατοικίδια από το 1800. Έμαθα πως δεν έχουν καμιά σχέση με τους μύθους που τους θέλουν να μεταδίδουν αρρώστιες στον άνθρωπο από την στιγμή που εκτρέφονται ως οικόσιτοι και πως είναι από τα καλύτερα κατοικίδια που μπορεί να έχει κάποιος. Τους επόμενους μήνες έμαθα τα πάντα για τους αρουραίους. Για την φροντίδα τους, την διατροφή τους, τα πάντα. Άρχισα να αναζητώ τα δικά μου αρουράκια. Δεν ήθελα να αγοράσω από κάποιο κατάστημα, οι φίλοι δεν αγοράζονται. Έτσι απευθύνθηκα στον ελληνικό όμιλο τρωκτικών.
Τον μικρό τον παίρνω πολλές φορές μαζί μου όταν βγαίνω, είναι πολύ κοινωνικός με τον υπόλοιπο κόσμο και διασκεδάζει πολύ στις βόλτες μας. Κάθεται ήσυχα και υπομονετικά στον ώμο μου και τρίζει τα δοντάκια του από ευχαρίστηση. Ακούγεται σαν να είναι το γουργουρητό της γάτας.
Ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν η Εύη, η πρόεδρος του ομίλου, με ενημέρωσε ότι υπάρχουν δύο αρσενικά αδελφάκια δυόμιση μηνών διαθέσιμα προς υιοθεσία. Κάποιος της τα άφησε γιατί δεν τα ήθελε πια. Ενθουσιάστηκα! Την επομένη μέρα έτρεξα στο σπίτι της να τα παραλάβω. Είχα ετοιμάσει το κλουβάκι, το είχα γεμίσει με χειροποίητα υφασμάτινα κρεβατάκια και αιώρες, και ανυπομονούσα να έρθει εκείνη μέρα.
Όταν τα πήρα αγκαλιά για πρώτη φορά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτά τα μικρά πλασματάκια θα ήταν τόσο καλή συντροφιά. Δύο δίδυμα κατάλευκα, με κόκκινα μάτια, ντροπαλά και φοβισμένα – δεν ήξερα πώς ακριβώς να τα πιάσω και είχαν φοβηθεί. Εξάλλου ήταν η πρώτη φορά που αγκάλιαζα ένα τέτοιο ζωάκι. Μέχρι που κατούρησαν πάνω μου από τον φόβο τους. Αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που με πείραξε, το μόνο που ήθελα ήταν να τα πάω γρήγορα σπίτι και να τα φροντίσω, να περνάνε οι μέρες και να τα δω να μεγαλώνουν, να ξεθαρρεύουν και να δένονται μαζί μου. Έτσι και έγινε!
Μετά από τρεισήμισι μήνες – αρχές Ιανουαρίου, ήρθε να προστεθεί στην οικογένεια ακόμη ένα αρουράκι. Ήταν πανέμορφο, είκοσι οχτώ ημερών και ασπρόμαυρο. Τόσο μικροκαμωμένο που φοβόσουν να το αγγίξεις, ήταν μόλις εικοσιπέντε γραμμάρια. Το ονόμασα Σνούπι. Τώρα είναι πλέον πεντέμισι μηνών και με τον Τσέστερ και τον Γκάρι -τα δίδυμα – που είναι τώρα έντεκα μηνών, έχουν γίνει φιλαράκια, κοιμούνται μαζί, παίζουν μαζί, όλα μαζί.
Τον μικρό τον παίρνω πολλές φορές μαζί μου όταν βγαίνω, είναι πολύ κοινωνικός με τον υπόλοιπο κόσμο και διασκεδάζει πολύ στις βόλτες μας. Κάθεται ήσυχα και υπομονετικά στον ώμο μου και τρίζει τα δοντάκια του από ευχαρίστηση. Ακούγεται σαν να είναι το γουργουρητό της γάτας. Τον έχω πάρει στην παραλία, στην πλατεία, σε μαγαζί για φαγητό, για καφέ, για μπίρα, παντού! Μπαίνουμε μαζί στο μετρό και το λεωφορείο, και αρνείται κατηγορηματικά να μπει στο μεταφορικό του, θέλει να κάθεται στον ώμο μου, στην ασφάλειά του. Τον Τσέστερ και τον Γκάρι δεν τους παίρνω και πολύ έξω μαζί μου, δεν αγαπάνε την πολυκοσμία και την φασαρία, είναι «σπιτόγατοι». Μια φορά που τους είχα πάει στο πάρκο και βλέπανε κάποιον να περνάει από δίπλα κρυβόντουσαν μέσα στην μπλούζα μου.
Γενικά, όποιος βλέπει τους αρουραίους μου ή θα τους μισήσει ή θα τους αγαπήσει, δεν παίζει κάτι ενδιάμεσο. Οι αντιδράσεις του κόσμου ποικίλουν. Κάποιοι τρομάζουν, άλλοι αηδιάζουν, υπάρχουν και αυτοί που με κοιτάζουν λες και κατέβηκα από τον Άρη. Πολλοί είναι εκείνοι που έρχονται πρόθυμοι να μάθουν για αυτούς και καταλήγουν να τους κρατάνε αγκαλιά μια ώρα. Μου έχει τύχει να βγω με μία φίλη μου να μιλήσουμε, είχαμε πάρει και τα αρουράκια μαζί, τελικά δεν μιλήσαμε ποτέ γιατί ερχόταν συνέχεια κόσμος να μας ρωτήσει για αυτά.
Οι αρουραίοι είναι πολύ ανθρωποκεντρικά κατοικίδια. Εγώ τα λέω «rat magnets» γιατί όταν με βλέπουν ανεβαίνουν στα κάγκελα του κλουβιού τους και με ακολουθούν όπως είναι σκαρφαλωμένα σαν μαγνητάκια αριστερά, δεξιά. Επίσης είναι πολύ καθαρά ζωάκια, και περνάνε πολλές ώρες της ημέρας να πλένουν τον εαυτό τους.
Είναι και τα τρία πανέξυπνα πλάσματα, έχουν μάθει να ακούν το όνομά τους και να χρησιμοποιούν την τουαλέτα τους. Ο μικρός έχει μάθει και το κόλπο «γύρνα», ακριβώς όπως τα σκυλιά. Καμιά φορά κιόλας γυρνάει συνεχόμενα κύκλους γύρω από τον εαυτό του, για να τον δω και να του δώσω γλυκό. Είναι μεγάλοι κλέφτες και οι τρεις. Μου κλέβουν από φιλτράκια για τσιγάρα και νομίσματα, μέχρι μικρά διακοσμητικά και κοσμήματα. Βέβαια, ξέρω πάντα πού να ψάξω, πίσω από το κρεβάτι μου, εκεί αφήνουν τα κλοπιμαία τους. Το πιο αστείο κλέψιμο μου το είχε κάνει ο Τσέστερ, όταν πλησίασε στο πιάτο μου και μου έκλεψε μια ολόκληρη φέτα ψωμί του τοστ με μέλι. Ήταν γελοίο να τον βλέπω να προσπαθεί να τρέξει με αυτήν στο στόμα.
Η καλύτερη στιγμή της ημέρας είναι όταν τους φτιάχνω σαλάτες από διάφορα λαχανικά και φρούτα, τα οποία λατρεύουν, και το βράδυ, που τα αφήνω ελεύθερα στο δωμάτιο να παίξουν για αρκετή ώρα. Εκείνα με ανταμείβουν με μικρά ανεκτίμητα φιλάκια στο χέρι. Είναι υπέροχο συναίσθημα να παίρνεις εμπιστοσύνη και αγάπη από ένα τόσο παρεξηγημένο από τον κόσμο πλάσμα.
Ο μικρός τα πάει πολύ καλά με τον σκύλο, τον Ντρόγκι, ο ένας ακολουθεί τον άλλον σε όλο το σπίτι και τα έχω πετύχει να κοιμούνται και μαζί! Βέβαια δεν τα αφήνω ποτέ από τα μάτια μου όταν είναι μαζί, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί κατά λάθος. Τα μεγάλα ο σκύλος τα αποφεύγει, και αυτά τον φοβούνται. Τον είχαν δαγκώσει στη μύτη παλιότερα, επειδή μόλις είχε φάει και είχε μείνει τροφή σε εκείνο το σημείο και από τότε δεν θέλει και πολλά μαζί τους. Ούτε και τα ενοχλεί. Δεν ζηλεύει, ο Ντρόγκι ξέρει πως αυτός κατέχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου.
Έχω και μια χελώνα νερού, είδος «red eared slider», μου την πήραν οι γονείς μου όταν ήμουν οχτώ χρονών. Τώρα η χελώνα είναι δεκατριών χρονών. Είναι ήσυχη και δεν ασχολείται με το τι κάνουν τα υπόλοιπα ζώα, θέλει μόνο να λιάζεται και να τρώει. Την έλεγα Μερλίνα, αλλά πέρσι έμαθα πως τελικά είναι αρσενική, και έτσι έγινε Μερλίνος.
Η συντροφιά που σου παρέχουν τα ζώα, μπορεί εύκολα να συγκριθεί με την ανθρώπινη συντροφιά. Εκείνα δεν τα νοιάζει αν ντύνεσαι καλά ή αν έχεις περιζήτητες παρέες. Είναι πάντα χαρούμενα που σε βλέπουν και αυτή την χαρά σου την μεταδίδουν. Δεν χρειάζονται τα λόγια για να σου πουν πόσο ευτυχισμένα είναι που σε έχουν στην ζωή τους.
Info:
Αν θέλεις να μάθεις περισσότερες πληροφορίες για τους αρουραίους μπες εδώ.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΑ ΤΟ 2017
σχόλια