Εκατοντάδες παιδιά παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τον «Αλαντίν» της Disney. Δεν βρίσκονται σε ένα συνηθισμένο σινεμά αλλά σε μία «αίθουσα» προβολών δίπλα στον καταυλισμό της Μόριας. Δεν είναι συνηθισμένα παιδιά αλλά παιδιά που έχουν έρθει από τον πόλεμο. Τα μάτια τους είναι κολλημένα στην οθόνη, τα στόματά ανοικτά από ενθουσιασμό καθώς παρακολουθούν την τελευταία σκηνή.
Όταν η ταινία τελειώνει, οι ανήλικοι θεατές είναι συγκινημένοι και σε πολλά παιδικά μάγουλα κυλούν δάκρυα. Είναι παιδιά από το Αφγανιστάν, τη Συρία και το Ιράκ, μένουν σε τέντες και μεταλλικά κοντέινερ, δεν ήρθαν εδώ πάνω σε μαγικά χαλιά.
Δεκάδες από τα 3.000 παιδιά που παραμένουν στην Μόρια έχουν επιχειρήσει να αυτοκτονήσουν. Οι συνθήκες είναι άθλιες και ένας άνδρας έχει βάλει στόχο της ζωής του να κάνει λίγο καλύτερη τη ζωή στον καταυλισμό.
Σοκαρισμένος από τον θάνατο του 3χρονου Αλάν Κουρντί, από τη Συρία, που βρέθηκε με το κορμί του μπρούμυτα στις τουρκικές ακτές, κάνοντας - μετά θάνατον - τον γύρο του διαδικτύου, ο Σαλάμ Αλντίν, έφτασε στην Λέσβο τρία χρόνια νωρίτερα, θέλοντας να αφιερώσει τη ζωή του στις ζωές των προσφύγων και των μεταναστών.
Σε μία αποθήκη, 200 μέτρα από τον καταυλισμό, ο ιδρυτής της ομάδας Team Humanity («Ομάδα Ανθρωπότητα») δημιούργησε μία παιδική χαρά με φουσκωτά κάστρα και ένα μικρό γήπεδο ποδοσφαίρου.
Στις 4 μ.μ καταφτάνουν εκατοντάδες παιδιά, μερικά κρατώντας χέρια.
«Ήταν δύσκολο για τα παιδιά να αφήσουν πίσω τους όσα βίωναν στον καταυλισμό», λέει ο Αλντίν, μιλώντας στον Guardian. «Παρακολουθώντας τους καυγάδες των γονιών τους, τα παιδιά από τη Συρία και το Αφγανιστάν μετέφεραν την ένταση στην παιδική χαρά».
Ο Αλντίν βρήκε αρκετούς πρόθυμους εθελοντές μεταξύ των προσφύγων. «Δουλέψαμε σκληρά για να τα πείσουμε ότι εδώ μέσα, όπως και στον καταυλισμό, είμαστε όλοι το ίδιο: δεν μας χωρίζουν ούτε τα χρώματα, ούτε οι θρησκείες. Και ξέρετε κάτι; Το καταλαβαίνουν καλύτερα από τους μεγάλους».
Το απόγευμα, οι εθελοντές στήνουν μια μεγάλη οθόνη όπου προβάλλονται παιδικές ταινίες στα αραβικά και στα φαρσί. Είναι οι τελευταίες στιγμές ηρεμίας για τα παιδιά που ξέρουν ότι σε λίγο θα πρέπει να επιστρέψουν στον καταυλισμό, όπου ο αέρας μυρίζει σκουπίδια και οι μητέρες τους κοιμούνται με μαχαίρια κάτω από τα μαξιλάρια τους, ώστε να αμυνθούν απέναντι σε επίδοξους βιαστές.
Ο Αγιάτ Αμπουζάντε, 31χρονος γιατρός από την Παλαιστίνη που επισκέπτεται συχνά τη Λέσβο για να προσφέρει τις υπηρεσίες του εθελοντικά, λέει πως «βλέπει την ελπίδα στα μάτια των παιδιών». «Μέρα με την ημέρα, το κέντρο αυτό δίνει ελπίδα στα παιδιά που υποφέρουν, προσφέροντάς τους μία "κανονικότητα", έστω και προσωρινή».
Τον Ιανουάριο του 2016, ο Αλντίν συνελήφθη στην Ελλάδα με την κατηγορία ότι βοηθούσε παράνομα μετανάστες καθώς, σύμφωνα με τις ελληνικές αρχές, μία ημέρα πλησίασε υπερβολικά στα τουρκικά ύδατα, σε αναζήτηση δύο πλοιαρίων με μετανάστες, που υπήρχαν αναφορές ότι είχαν βυθιστεί.
Πέρασε 48 ώρες στη φυλακή και η δίκη του κράτησε δύο χρόνια. Τελικά τον Μάιο του 2018 αθωώθηκε από το δικαστήριο και επέστρεψε στην εθελοντική εργασία του.
Λίγες βδομάδες αργότερα, ένας Δανός επιχειρηματίας τον ρώτησε τι θα έκανε με μία μεγάλη δωρεά που σκόπευε να κάνει. «Θα χτίσω μια παιδική χαρά. Ένα μέρος που τα προσφυγόπουλα στη Λεσβό θα ξαναγίνονται παιδιά», του απάντησε και τήρησε τον λόγο του.
Με πληροφορίες από Guardian
σχόλια