7.3.2013 | 05:36
περνανε οι μερες
κι εγω νιωθω πιο δυνατη η ετσι νομιζω..δε ποναει πια τοσο η απουσια σου,δεν κοιμαμαι ουτε ξυπναω με τη σκεψη σου,περναω καλα και γελαω..ομως οταν γυριζω σπιτι με πιανει παντα μια μελαγχολια..αρχιζω να αποδεχομαι οτι δε θα ξαναγεμισει αυτο το δωματιο με τη φωνη και το γελιο σου και μου λειπει..αλλα καλυτερα ετσι κι εσυ θα εισαι καλυτερα κι εγω..δε μπορεσαμε να κανουμε ο ενας τον αλλο ευτυχισμενο κι αυτο ειναι πολυ λυπηρο αλλα ας ελπισουμε οσο περναει ο καιρος να συγχωρεσουμε και τον εαυτο μας και τον αλλο για ολα..σ'αγαπησα πολυ αλλα μονο αυτο δε φτανει..να'σαι καλα και να προσεχεις παντα κι ελπιζω αν σε δω καπου να μη λυγισω και θελω μονο να σε παρω αγκαλια αλλα να σταθω δυνατη απεναντι σου και να ρωτησω τυπικα για τη ζωη σου..καληνυχτα και να θυμασαι οτι η αληθινη αγαπη δε ποναει..