ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μονομαχούνε ψυχές. Επιλέγουν το σώμα που θ’ αφήσουν πληγές. Τις διατηρούν ανοιχτές για να μπορούν ανά πάσα στιγμή να γυρίσουν σ’ αυτές. Μα αντί για κατάρες, ρίξ' τους ευχές. Λυπήσου τες, που είναι σαν το ποτό βλαβερές και ζουν απ’ τις δικές μας στιγμές. Θα τρώνε στη μάπα τον εαυτό τους για πάντα. Στη θέση τους μπες και δες. Οι καρδιές τους της κακίας παρόμοιες φωλιές, που δε θ’ αντέχαμε να χτυπάνε ανάμεσα στους δικούς μας πνεύμονες. Δαίμονες χωρίς σκιές, γιατί το φως καταπλήττει το σκότος που νιώθει ενοχές που έμμονες το μυαλό τους διαλέγουν συχνά για φωλιές. Και κατά βάθος πιστεύω πως φταις, μόνο επειδή κλαις. Γιατί έχεις αρχές που οι ανόητοι άνθρωποι θεωρούν περιττές κι είναι σαφές το ότι έχεις κακές αναμνήσεις πολλές. Γιατί αναπνέουνε πλάσματα που ούτε να ζήσουν δε θες. Μα όταν σε φτύσουν, βρες ένα χεράκι να σου σκουπίσει το πρόσωπο με κινήσεις τρυφερές. Και μην ξεστομίσεις βρισιές, γιατί κι αυτοί γίναν αυτό που είναι όταν δεν άκουσαν συμβουλές, μα κουβέντες αισχρές, κατάρες δυστυχώς όχι μεταφορικές, όταν τους πούλησαν χωρίς λόγο. Κοίτα στα μάτια τους τις τιμές. Ποιος είναι αυτός που κλέβει απ’ την ψυχή μου φως; Ποιος είναι αυτός; Μοιάζει γνωστός. Φίλος είναι αυτός; Τότε πες μου, ποιος είναι εχθρός; Μα πες μου, πώς να πιστέψω, αλλιώς; Τι όμορφα που κυλάει η ζωή μας, όταν στον δρόμο που διαλέξαμε περπατάνε μαζί μας παιδιά που να μεγαλώσουν δε θέλουν και που αγαπούν χωρίς να ψάχνουν την αφορμή μας. Το καλύτερο ποίημα είναι τα ονόματα εκείνα που ενώ πεθαίνεις, δε θα συλλαβίσουν «κρίμα», γιατί θα ζεις μέσα τους μέχρι το τελευταίο τους βήμα. Κι είναι πανέμορφο ρήμα το «σ’ αγαπώ» και το αφιερώνω σ’ όσους κολυμπάνε κοντά μου σαν αγριεύει το κύμα. Και σ’ όσους σαν καρχαρίες στην θάλασσα προσπαθούν να κρυφτούν, ενώ η ράχη τους είναι γνωστή σε όλο το σύμπαν. Μα τους αφήνω να με περνάνε για θύμα, για να νιώσουν ικανοποίηση έστω για λίγο. Από της χαράς τους έχουν κόψει το νήμα. Ο Θεός να φυλάει τα χείλη εκείνα που από καλοσύνη φτιάχτηκαν, μα η κακία που στάθηκε πάνω τους, τους χάρισε πείνα. Τα ξέρανε του ήλιου η ακτίνα, γιατί κάποιος σιχάθηκε να τ’ αγγίξει. Λες και δεν ήταν γήινα. Μα όσο φαρμάκι κι αν στάζουν, τα αποκαλώ κρίνα για να προκαλέσω τους κύκνους να πετάξουν φυλώντας τα μέχρι να γνωρίσει ο χρόνος τον 13ο του μήνα. Των φυλακών τις πύλες ανοίξτε. Όσους θέλουν να φύγουν μακριά σας, αφήστε. Όσους σας μίσησαν, αγαπήστε. Όσους στα σκουπίδια τροφή ψάχνουν, ταΐστε. Σ’ όσους δεν πήραν δώρα ποτέ, εσείς χαρίστε. Αν θέλετε τόσο πολύ να πεθάνετε, σας διαβεβαιώνω πως κι αυτό θα γίνει, μα τώρα που μπορείτε ζήστε. Όσους δεν πίστευαν, πείστε πως Θεός υπάρχει και τον δρόμο Του δείξτε. Αγνώστους χαιρετήστε. Και για μένα μια θέση κρατείστε στις λύπες σας κι αν δε με δείτε δίπλα σας να κάθομαι, βρίστε. Αν είσαστε άνθρωποι, ανθρωπιά δείξτε. Αυτόν που πνίγεται, στην πλάτη χτυπήστε. Αν κάνατε λάθος, μετανοήστε κι η γαλήνη θα ‘ρθει όπου κι αν είστε. Τον πιο άσχημο άνθρωπο με κοπλιμέντα μεθύστε. Αν σας βάζω σε σκέψεις, να σκέφτεστε αρχίστε. Αν σας βρίζουν με λόγια αισχρά, ένα χαμόγελο ρίξτε. Σας παρακαλώ, ηρεμήστε. Αν μιμείστε, τα πιο ωραία λουλούδια ανθίστε. Τον ψυχικό πόλεμο σταματήστε. Όσα πραγματικά αισθάνεστε, ομολογήστε και σαν μπουμπούκια ανοίξτε. Το κοινό σας χειροκροτείστε. Όσους φωνάζουν «βοήθεια» βοηθήστε κι όσους δεν τολμούν, πώς αντέχουν γνωρίστε. Όταν συγχωρώ, αξίζει να ζω. Παύω να πονώ κι όλα αυτά, γιατί απλά αγαπώ.