ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από πολλή σκέψη, έχω καταλήξει ότι έχω τον ανθρωποδιώχτη... Οι κολλητοί μου φίλοι από το σχολείο έχουν φύγει στο εξωτερικό ή έχουν διοριστεί σε άλλες πόλεις. Οι φίλοι μου από το πανεπιστήμιο ήταν όλοι από άλλες πόλεις, και τελειώνοντας έφυγαν πίσω. Όταν μετά από χρόνια βρήκα το θάρρος να ψάξω για νέους φίλους, αυτοί που βρήκα είτε με απογοήτευσαν, είτε, ώ τί έκπληξη, έφυγαν μακρυά με μεταθέσεις. Όταν έψαξα σε φίλους που είχαμε απομακρυνθεί, αμέσως παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, βυθίστηκαν στις υποχρεώσεις, πλέον δεν έχουν τον χρόνο να ξαναβρεθούμε. Έχω πάρα πολλούς γνωστούς, μα κανέναν φίλο. Έχω πάρα πολύ καλές δημόσιες σχέσεις, μα δεν τολμώ να κάνω ένα βήμα παραπάνω. Όποιον πάω να πλησιάσω περισσότερο, να συνδεθώ πραγματικά, είτε φεύγει είτε χάνεται στις υποχρεώσεις. Δεν είμαι δα και τόσο αντιπαθής, να πω ότι φταίω εγώ. Πώς να φταίω που διορίζονται αλλού, που βρίσκουν δουλειές έξω; Φυσικά πέφτω και στο ποσοστό από μαλάκες που στατιστικά μου αναλογεί... Είναι πάρα πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο να ανοίγεσαι σε ανθρώπους που μετά θα σου φύγουν και θα αφήσουν κενό στην ψυχή σου. Το αποτέλεσμα είναι πλέον να μην ανοίγομαι σε κανέναν, παρότι τόσο μου λείπει ένας φίλος για έναν καφέ έστω... Δεν με παίρνει άλλη απουσία στην ζωή μου... Έτσι λοιπόν, όποιος θέλει να διοριστεί, να βρει δουλειά σε άλλη χώρα ας γίνει φίλος μου. (τί να κάνω; αν δεν το ρίξουμε στο χιούμορ, θα το ρίξουμε στα ναρκωτικά...)