ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είμαι στα 28.έχω κάνει στη ζωή μου 1,2,3,4,5,6,7,8,9 τελικά φίλους. Τα γράφω έτσι γιατί τα μετραω και είναι και η ώρα περασμένη..Όταν λέω φίλους, εννοώ φίλους πραγματικούς. Άτομα τα οποία σε νοιάζονται πραγματικά, θα τους πάρεις τηλέφωνο όταν είσαι χάλια και θα καταλάβεις με χαρά ότι σε νιώθουν και θέλουν να σε βοηθήσουν, ε; το έχετε νιώσει κ εσείς έτσι; Άτομα με τα οποία θα βγεις ένα βράδυ, ένα μεσημέρι, μια μέρα ολόκληρη και παρ'ολο που δεν θα κάνετε κάτι πχ. τρελά 'δημιουργικό' θα περάσεις τέλεια, γιατί σε νιώθει και τον/την νιώθεις, θα πεις ότι μαλακία σου κατέβει στο κεφάλι και δεν θα αισθανθείς επ' ουδενί άσχημα, και γενικά θα νιώσεις home. Άτομο που μιλάς μέσω σκάιπ στο εξωτερικό και νιώθεις φουλ θετική ενέργεια και αγάπη (μ αει λόβ γιου)!Τι γίνεται όμως όταν μεγαλώνουμε; Γιατί αισθάνομαι ότι αυτά τα πράγματα μέρα με τη μέρα χάνονται; οκ, είναι πολλά στη μέση, η αναζήτηση για το αύριο, οι ερωτικές σχέσεις που σοβαρεύουν, ίσως η ωρίμανση των ατόμων που μπορεί (;) να οδηγήσει σε διαφοροποίηση του χαρακτήρα, καθημερινότητα, δουλειά. Πώς γίνεται να αλλάζουν έτσι οι σχέσεις από ξεκάθαρα εξωτερικούς παράγοντες; Το νιώθετε κ εσείς αυτό; Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι τελικά μάλλον έτσι είναι, δλδ τελικά ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, ότι αρπάξει, ότι πάρει απ' τον άλλον και τέλος. Και λόγω του ότι ούτε σταθερή, 'σοβαρή' σχέση έχω, ούτε ουσιαστική δουλειά νομίζω ότι τα βλέπω όλα, ακόμα και τις φιλίες, ως ένα ρομαντισμό. Και ότι η αλήθεια ακόμα και σ' αυτό το ιερό πράγμα είναι σκληρή. Από την άλλη αισθάνομαι μεγάλη τύχη που κατάφερα να κάνω έστω κ αυτές τις λίγες (για μένα πολλές πραγματικές) φιλικές σχέσεις. Και για να σας λύσω την απορία έχω καταφέρει να κρατήσω τις 8 προαναφερθείσες φιλίες. Η μία χάθηκε στην πορεία μετά από πολύ υπομονή κ κόπο. Αρχίζω κ βλέπω όμως ψεγάδια σε κάποιες άλλες και δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι. Ειλικρινά θα ήθελα τη γνώμη ενός μεγαλυτέρου και τη συμβουλή του. Υπάρχουν φιλίες που αντέχουνε στο χρόνο κ πώς;;