ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μόνη μου. Εχω την οικογένεια μου-σε άλλο μερος απο αυτό που ζω-, εχω 2-3 φίλους που μπορώ να μιλήσω, αλλά δεν έχω ανθρώπους στην καθημερινότητα μου, περαν απο τους ανθρώπους που συναντώ στο ΤΕΙ. Μετά το μεσημέρι που γυρνάω σπίτι είμαι εντελώς μόνη. Ανθρωποι περιστασιακοί βρίσκονται εύκολα μα δεν χρειαζομαι τετοιους. Χρειάζομαι ανθρώπους που να θέλουμε τα ιδια πράγματα, που να καταλαβαινόμαστε, που θα νοιαζονται για μενα. Ολοι φευγουν καποια στιγμή. Κι εγώ φοβαμαι τη μοναξια, γιατί παλιοτερα με οδήγησε σε δυσθυμική διαταραχή. Δε θελω να ξαναβιώσω μια τετοια κατάσταση. Δε θέλω απλά να υπάρχω. Μου είναι πολύ δύσκολο να πιεσω τον εαυτό μου να ξεφύγει απ όλο αυτό.Πως να αρχίσω πάλι να ζω;