ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πως μου ήρθε να γράψω κάτι εδώ. Γνωρίζω πως είμαι φλύαρος, πράγμα αγενές, κι αποφεύγω να κουράζω τον κόσμο. Αλλά τώρα νομίζω πως έχω κάτι να πω. Για την κρίση. Η οποία δεν μ'άγγιξε ως τώρα και μάλλον δεν θα με αγγίξει ούτε στο μέλλον. Ανήκω στο είδος των ανθρώπων που όλοι τείνουν να αντιπαθούν. Εκείνο των πολυέξοδων γόνων. Των νέων εφήβων που ζουν χορεύοντας και ξοδεύοντας χρόνο, χρήμα και χαμόγελα. Των ανθρώπων που κουράζονται από την τεμπελιά κι όχι από κάποιον μόχθο. Είμαι όμηρος. Ομηρος μιας κατάστασης την οποία μου επέβαλαν. Είμαι όμηρος, όμηρος μιας σαδίστριας μοίρας που μου όρισε να παρακολουθώ από τον εξώστη τους δικούς μου τους ανθρώπους να τους τρώνε τα λιοντάρια. Καί εγώ να διασκεδάζω με το θέαμα. Αδιαφορώ για εμένα και το μέλλον μου. Ποτέ δε μ'ένοιαξε να αυξήσω τα όσα θα μου δοθούν. Αδιαφορώ για τις επιπτώσεις τις κακής ζωής που κάνω. Μιας ζωής που-πρέπει να ξέρετε- κάνουν οι περισσότεροι από τους ομοίους μου. Δεν μ'ενδιαφέρει αν θα μας φάνε σε κάποια πιθανή επερχόμενη επανάσταση, κι εγώ άλλωστε θα μας έτρωγα. Με πονάει η φρίκη που βλέπω. Ακουσα για κάποιους φοιτητές που πέθαναν στην απόπειρά τους να ζεσταθούν μ'ένα μαγκάλι. Εκείνη την ημέρα, εγώ θά'μουν έξω, περνώντας "καλά". Με τρόμαξε ο κυνισμός που είδα όταν έγινε γνωστό το περιστατικό. Με τρόμαξε η ειρωνία καί το αστείο με τα οποία αυτό έγινε δεκτό. Ζήτησα να βρώ επαναστάτες. Με τρόμαξε που δεν βρήκα. Εκτός από δυο-τρείς... που ο σύγχρονος εκλεπτυσμένος πολιτισμός μας τους σαπίζει σε αργή καί μαρτυρική εξόντωση. Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός -μεγάλωσα με την ιδέα πως όχι-, αλλά τα τελευταία χρόνια πείστηκα για την ύπαρξη του διαβόλου. Με τρομάζουν οι φασίστες, με τρομάζουν οι τόσο πολλές λέξεις που ακούω καθημερινά, από τις οποίες πασχίζουν να με προστατεύσουν η οικογένεια καί οι παρέες μου. Αλλά θέλω να τις ακούσω, για νά'μαι έτοιμος. Δεν χρειαζόμαστε ηγέτες, ξέρετε, ούτε ευγενείς, ούτε φιλανθρώπους, έχω δεί τέτοιους πολλούς. Είναι τιποτένιοι. Ανθρώπους χρειαζόμαστε, ανθρωπιά. Γυμνία χρειαζόμαστε, να πετάξουμε όλα αυτά που κάναμε τους εαυτούς μας να θεωρούν απαραίτητα. Γιατί, ειλικρινά, νομίζω ότι οι Μαορί ζούνε καλύτερα, από εμάς, αγνοώντας τους θησαυρούς μας. Λένε ότι σ'αυτήν την πόλη, γεννήθηκε κάποτε το Ιδανικό. Δεν το γνωρίζω. Αν όμως όντως γεννήθηκε, εδώ ή αλλού, κακώς το σκοτώσαμε. Κακώς παύσαμε να είμαστε μεθυσμένοι καί ξεροκέφαλοι και φτωχοί και φιλόσοφοι. Κακώς γίναμε μικρές αυτοκρατορίες εγωισμού. Κακώς παύσαμε να Είμαστε. Κακώς φαινόμαστε. Ασχημοι στην ομορφιά των ρούχων καί των επιθυμιών μας. Ας γίνουμε, ρε παιδιά, ξανά μικροί, αλλά μεγάλοι.