ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω ρε παιδιά,αλλά δεν νιώθω να με στηρίζουν καθόλου οι γονείς μου...Ούτε μου έχουν εμπιστοσύνη,ούτε ακούν τα προβλήματά μου,ούτε με θεωρούν ικανή για κάτι,για το οτιδήποτε....Αλλά θέλουν να με δουν παντρεμένη,δλδ. εκεί μου έχουν εμπιστοσύνη οτι θα τα καταφέρω στον γαμό!Κουφό,ε;;;Ο πατέρας ψιλοαδιάφορος,η ''μανούλα'' αν τις λεω τι προβλήματα εχω με κοιτάει ειρωνικά και μου λέει ''έλα κλάψε λιγάκι!'' δλδ. σαν να παίρνει ευχαρίστηση απο το να με δει να κλαίω,και αν στης απαντήσω πως ποτέ δεν θα με δει να κλαίω μπροστά της αλλά μόνο όταν είμαι μόνη μου,μου απαντάει πως είμαι στριμμένη και κακιά...Το αποτέλεσμα,να μην τους μιλάω για τίποτα για οτι με βασανίζει και οταν θέλει να με ειρωνευτεί η μανούλα,με ρωτάει τι εχω..Ότι έχω όμως,είναι δικό μου και μόνη μου βρίσκω την άκρη..Ή μερικές φορές δεν βρίκω καμία άκρη,απλώς αυτο-παραμυθιάζομαι για να ηρεμήσω λιγάκι..