ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
26.3.2013 | 23:06

Που πήγε η ζωή μας;

Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται στα 24 μου χρόνια να παίζω σε αυτό τον "θίασο" και ένας άγνωστος σκηνοθέτης, με άγνωστους σκοπούς, σε ένα άγνωστο έργο, να μου δίνει με το ζόρι τον ρόλο του παθητικού θεατή. Να παρακολουθώ την ζωή μου από απέναντι.Να ξέρω εκ των προτέρων ότι ο κάθε αγώνας μου δεν θα δικαιωθεί. Ότι η κάθε προσπάθεια μου μοιάζει μάταιη. Ότι ο κάθε κόπος για να βελτιώσω το παρόν μου, για να τοποθετήσω θεμέλια για το αύριο, είναι προδικασμένος και το μόνο που θα καρποφορήσει είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ.Πως φτάσαμε έτσι μέχρι εδώ; Κι εμείς τι φταίμε;Τι φταίμε εμείς που δεν έχουμε δικαίωμα στο όνειρο; Ποιος έκρινε ότι μας αξίζει να παρακαλάμε για μια δουλειά του κώλου, για 400 ευρώ; Τις σχολές τι τις θέλαμε ρε; Ποιες φιλοδοξίες και ποια "θέλω"; Τρώω 4 μέρες μακαρόνια σκέτα. Πηγαίνω στους γονείς μου και παριστάνω τον φαγωμένο για να μην αντιληφθούν κάτι και πάθουν τίποτα από την στεναχώρια. Τι να τους πω; Και να τους πω, τι θα μπορέσουν να κάνουν; Τι μπορούν να κάνουν δύο άνθρωποι που μεγαλώνουν ένα παιδί (το μικρο μου αδερφακι) και τρέμουν αν την επόμενη μέρα θα έχουν 2 ευρώ να του δώσουν για το σχολείο;Πείτε μου που έχει πάτο το βαρέλι ρε παιδιά. Παλεύω μήνες εγώ και πιστεύω κι άλλοι συνάνθρωποι μου σε αυτή την χώρα, να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά με λογική και ψυχραιμία και όσο το προσπαθώ, τόσο νιώθω την θλίψη να με καταπίνει. Γιατί η λογική μου μοιάζει αδύναμη ώστε να τα εξηγήσει όλα αυτά και μένει μόνο το συναίσθημα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να το βιώσεις. Ακόμα και την λογική μας την έχουνε διαλύσει. Μας θέλουν παραδομένους, φοβισμένους και ανήμπορους.Τι περιμένουμε; Γιατί δεν βγαίνουμε έξω να διεκδικήσουμε ζωή αντί για επιβίωση; Γιατί δεχόμαστε να πληρώνουμε τα γαμησιάτικα άλλων;Υπάρχει ανθρωπιά. Ναι! Το βλέπω γύρω μου. Ακόμα και το internet με το οποίο έχω την ευκαιρία να σας γράψω, το πληρώνει ο γείτονας μου στο διπλανό διαμέρισμα, ο οποίος προσφέρθηκε να μου δώσει τον κωδικό. Ακόμα κι αυτό, το μικρό, δείχνει πολλά.Αλλά έπρεπε να φτάσουμε μέχρι εδώ για να γίνουμε ανθρώπινοι; Και τώρα που γίναμε τι; Αρκεί;
 
 
 
 

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Scroll to top icon