ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εκείνος 33, εγώ 22.Είμαστε μαζί ένα χρόνο τώρα, αλλά κάθε 6+- μήνες τον πιάνουν οι ανασφάλειες του για το αν θα είμαστε μαζί όταν τελειώσω τις σπουδές μου, αν θα αρραβωνιαστούμε και τέτοια τρελά με αποτέλεσμα να νιώθω ότι πνίγομαι, ότι εγκλωβίζομαι σε ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον και δεν το αντέχω.Έπειτα, έρχονται οι τύψεις.. ότι τον πάω πίσω, ότι χάνει χρόνια από τη ζωή του περιμένοντας για κάτι που δεν είναι σίγουρο και εκείνος δεν είναι σαν εμένα 22 χρονών.. δεν είναι το ίδιο εύκολο να ξαναρχίζεις..Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ίσως θα ήταν πιο σωστό αν χωρίζαμε, αν έπαιρνε ο καθένας το δρόμο του. Το πιο πιθανό είναι και εκείνος να το σκέφτεται, απλά ποτέ δεν μου το λέει...Αλλά τον αγαπώ και ξέρω ότι κι εκείνος μ' αγαπάει με όλη του την ψυχή! Ξέρω ότι θα ήταν υπέροχος πατέρας και σύζυγος.. ο άνθρωπός μου! Αλλά εγώ δεν είμαι εκεί ακόμα και ούτε θέλω να είμαι.