ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβαζα για τον Δ. Παπαιωάννου σε ένα άρθρο στο σάιτ για το πόσο χαίρεται που έκανε την τελετή έναρξης (από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει) και αισθάνθηκα αισιοδοξία που ένας καλλιτέχνης σαν κι αυτόν δε το παίζει πληγωμένος Έλληνας. Η προσπάθειά του μου θύμισε μια Ελλάδα στην οποία μεγάλωσα,που την γύρισα και λάτρεψα και μέσα σε λογομαχίες τύπου "τί το αγαπάς το μπουρδέλο" με αφορμή την κρίση και την ανεργία,την ξέχασα. Δεν είναι ένα ποστ για να μιλήσω για τα κακώς κέιμενα -δε κλείνω τα μάτια μου σε αυτά ούτε και είμαι αδιάφορη. Γι αυτά έτσι κι αλλιώς μιλάμε θέλουμε δε θέλουμε κάθε μέρα.Είναι απλά μια ανάγκη μου να πω πόσο λυπάμαι που μας έκαναν να αισθανόμαστε μέλη της ΧΑ ή εθνικιστές λέγοντας και απλά πως αγαπάμε την πατρίδα μας. Ζω στην Αθήνα που όπως λέει και ο Μ.Μιχαήλ, δεν αγαπά το παρελθόν της. Το να μιλήσεις για την αρχαία Ελλάδα,του μύθους,το φως,τα νησιά, τη μοναδικότητά μας μέσα στην όμορφη πολυμορφία του κόσμου αυτού δαιμονοποιήθηκε. Μήπως τελικά το να κάνεις ταμπού μερικά θέματα είναι το πρόβλημα,και όχι το να εκφράζεις τη σκέψη σου κι ας είναι γενικά καταδικασταία?