Πρώτες φωτογραφίες από τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς

Ένα σπίτι σκεπασμένο με χαρτιά που θα σκιστούν μαζί με τις ψυχές των ηρώων. Παιδικές ζωγραφιές, φράσεις μισές κολλημένες στον τοίχο, κηροπήγια, καθρέφτες, σερβίτσια που ποτίζουν τον χώρο παρακμή, προβολείς, μπαλαντέζες που τροφοδοτούν με ρεύμα, ένταση και υπόσταση τους ήρωες. Επίφαση κανονικότητας και θρύψαλα παντού.

Ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετεί τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας και στη σκηνή δεσπόζει ήδη ένας γυάλινος ιστός, κοφτερός και εύθραυστος μαζί, γύρω από τον οποίο θα χτιστεί η δυστυχία μιας αμερικανικής οικογένειας.

Το γυάλινο μικροσύμπαν, δηλαδή το σπίτι τους, βρίσκεται σε μια φτωχική γειτονιά του Μισούρι. Έχει χαμηλό φωτισμό, το πικάπ παίζει βινύλια που τους άφησε ο πατέρας, από το ταβάνι πέφτουν τρεις μεγάλες διαφάνειες με το πορτρέτο του, έτσι για να τους υπενθυμίζουν όσα δεινά τους κληροδότησε η φυγή του.

Το γυάλινο μικροσύμπαν, δηλαδή το σπίτι τους, βρίσκεται σε μια φτωχική γειτονιά του Μισούρι. Έχει χαμηλό φωτισμό, το πικάπ παίζει βινύλια που τους άφησε ο πατέρας, από το ταβάνι πέφτουν τρεις μεγάλες διαφάνειες με το πορτρέτο του, έτσι για να τους υπενθυμίζουν όσα δεινά τους κληροδότησε η φυγή του.

Η Αμάντα Ουίνγκφιλντ (Μπέτυ Αρβανίτη) είναι η μητέρα. Ανισόρροπη, βουτηγμένη σε ψευδαισθήσεις και φυλακισμένη στις ένδοξες προσωπικές κατακτήσεις του παρελθόντος. Κάνει χαρτοπόλεμο τις προσωπικές φιλοδοξίες των παιδιών της, ξεφορτώνεται εντέχνως τα όνειρά τους, υποφέρει από αμφιθυμία, προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που την περιφρονεί.

Ο Τομ Ουίνγκφιλντ (Χάρης Φραγκούλης), ήρωας στον οποίο ο Τενεσί Ουίλιαμς χάρισε σπαρακτικά βιογραφικά του στοιχεία, εργάζεται σε αποθήκη παπουτσιών, γράφει ποιήματα, δραπετεύει από το σπίτι ατελείωτες ώρες, χώνεται στους κινηματογράφους και βλέπει τη μια ταινία μετά την άλλη, τρελαίνεται για ταχυδακτυλουργούς που τον ταΐζουν ψευδαισθήσεις. Ονειρεύεται καυτή σουίνγκ μουσική αλλά ο δίσκος της ζωής του θα παίζει πάντα ένα αργόσυρτο τζαζ μοτίβο.

Η Λόρα Ουίνγκφιλντ (Ελίνα Ρίζου), χτυπημένη από πολιομυελίτιδα, κουτσαίνει. Ζει κλεισμένη στο σπίτι, περιφέρεται γύρω από ένα τραπεζάκι, ακούει όλη μέρα δίσκους, διψά για έρωτα αλλά εξαντλεί την τρυφερότητά της σε κάτι μικρά γυάλινα ομοιώματα. Της περισσεύει η υπομονή, της λείπει η αυτοπεποίθηση κι η τόλμη να αναμετρηθεί με οτιδήποτε έχει ζωή. Το μόνο που τη δονεί είναι η ανάμνηση ενός γυμνασιακού έρωτα.

Ο Τζιμ Ο' Κόνορ (Έκτορας Λιάτσος) είναι το πρόσωπο που επιστρατεύουν για να μοιραστεί λίγη κανονικότητα με την Λόρα. Η μητέρα ελπίζει πως ο χαριτωμένος νεαρός θα φλερτάρει με την κόρη της και θα γίνει το τέταρτο μέλος στο άρρωστο γαϊτανάκι της. Όμως, εκείνος -που συμπτωματικά είναι ο νεανικός της έρωτας- ετοιμάζεται να παντρευτεί.

Κανείς τους δεν θα συναντηθεί με την επιθυμία. Καμιά τους ελπίδα δεν θα ανθίσει. Οι μνήμες θα στοιχειώνουν για πάντα τον χώρο, τα γυαλιά θα κόβουν κάθε επαφή με τον αληθινό κόσμο, οι στίχοι του E.E.Cummings που διαλύουν το μυαλό του Τομ θα επανέρχονται ως προφητεία: «Τίποτα απ' όσα θα νιώσουμε σε αυτό τον κόσμο δεν φτάνει τη δύναμη της έντονης ευθραυστότητάς σου / δεν ξέρω τι είναι αυτό σε σένα που κλείνει κι ανοίγει / μόνο κάτι μέσα μου καταλαβαίνει πως η φωνή των ματιών σου είναι βαθύτερη απ' όλα τα ρόδα / κανείς, ούτε ακόμα η βροχή, δεν έχει τόσο μικρά χέρια».