17.4.2013 | 22:50
δε ξερω,
απλα στεναχωριεμαι.λες να ανοιχτω να κανω το βημα.οκ.λες ειναι νεο ατομο,δεχεται,καταλαβαινει τον αλλο.πως ειναι δυνατον στο 2013 να λεω με τα πολλα σε ενα παιδι οτι μικρη ειχα επιλιψια και μετα απο μερες να εξαφανιζεται θεωρωντας οτι οπου να ναι θα πεσω κατω βγαζοντας αφρους σα δαιμονισμενη.το ειχα,το παλεψα και τωρα μετα απο χρονια ευτυχως μου εφυγε.θλιβομαι,θυμωνω και στεναχωριεμαι.τι να πω...πριν τρομαξετε,μαθετε πρωτα περι τινος προκειται...ειναι κριμα.
