«Η αποδοχή του εαυτού της είναι κάτι αδιανόητο για αυτήν», ξεκινά η περίληψη της ταινίας μικρού μήκους ".3.". «Έχει μάθει να ζει με αυτόν και να περνάει την κάθε μέρα της κάτω από την σκιά του. Η Ρίτα πάσχει από ΟCD (Ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή) και την καθημερινότητά της στοιχειώνει ο αριθμός 3. Ο φίλος της την αποδέχεται για αυτό που είναι. Μπορεί όμως αυτό να λειτουργήσει γι' αυτήν; Η μοναξιά της είναι φυγή ή καταδίκη;
Την ταινία με το ομολογουμένως ενδιαφέρον θέμα γύρισε μια ομάδα φοιτητριών της Σχολής Κινηματογράφου του ΑΠΘ στην Θεσσαλονίκη, και παρουσιάζει σήμερα το LIFO.gr, μαζί με την ιστορία της.
Σκηνοθεσία/Οπερατέρ: Αφροδίτη Παρδαλογιάννη
Σενάριο/Sound design/Μοντάζ/Ηχοληψία/Βοηθός Δ.Φωτογραφίας : Εύη Μίνου
Δ.Φωτογραφίας/Οπερατέρ: Μελίνα Λουκανίδου
Παραγωγός: Ίλμα Τυρμπετάρι
Σκριπτ/ Βοηθός Παραγωγής: Χρυσάνθη Χασιώτη
Η Εύη Μίνου, που έγραψε το σενάριο του «.3.» μου μίλησε για την ταινία.
Το OCD, γνωστό και ως Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, είναι μία αφορμή για να εστιάσουμε στο φαίνόμενο της προσαρμογής οποιασδηποτε μορφής διαφορετικότητας σε ένα καθημερινό και «συνηθισμένο» ή αλλιώς «νορμάλ» κοινωνικό πλαίσιο.
Η έμπνευση για την ταινία ήρθε με έναν απρόσμενο θα έλεγα τρόπο που θυμίζει κρύο ανέκδοτο. Μία βδομάδα αφού μας ανακοίνωσε ο καθηγητής της σκηνοθεσίας οτι το θέμα της εργασίας εξαμήνου θα ήταν «το πρώτο φιλί», και αφού η απελπισία και το writer's block στο team είχε χτυπήσει κόκκινο, αποφάσισα να «θυσιαστώ» και να πάω σε γνωστό καφέ της Θεσσαλονίκης που μαζεύει «ήσυχο» κόσμο που αρκείται στην αποχαυνωτική instrumental μουσική του και να σπάσω το κεφάλι μου να βρω κάτι οχι κλισέ, να είναι και λίγο σουρεάλ (για να μην ξεχνάμε και τα γούστα μας) και φυσικά συμβολικό.
Μετά από ώρες ανάλυσης και κοιτάγματος του ταβανιού (κλασική σεναριακή τεχνική πρωτοετή) συνειδητοποιώ ότι μια ηλικιωμένη κυρία, θαμώνας του μαγαζιού, με κοίταγε με ελαφρώς εμμονικό τρόπο. Καμία κίνηση βλεφάρων ή κεφαλιού.
Έστρεψα αμήχανα το κεφάλι μου προς τα έξω και έκανα πως παρατηρώ τον κόσμo που περνά την Αγίας Σοφίας. Κατευθείαν το μάτι μου πήγε σε ένα τετράγωνο πλακάκι πεζοδρομίου. Εκείνη την στιγμή ήρθε στο κεφάλι μου σαν εξωγήινο εμφύτευμα η ιδέα να γράψω για το πρώτο φιλί μίας ψυχαναγκαστικής - ναι απ' αυτές που περπατάνε μέσα στα τετραγωνάκια και μετράνε πόσες φορές θα κλειδώσουν την πόρτα φεύγοντας απ' το σπίτι.
Πολλοί από εσάς θα πείτε από μέσα σας «Α! Σιγά, αυτό το κάνω και εγώ αλλά δεν έχω ocd». Αυτή η κοπέλα πάντως αν όντως πατήσει την γραμμή στο πλακάκι μπορεί να το σκέφτεται μέχρι το βράδυ ή ακόμα και να πάθει κρίση πανικού σε δημόσιο χώρο. Η εικόνα της κοπέλας να ανταποκρίνεται στο φιλί του αγοριού μόνο και μόνο για να συμπληρώσει μια τριάδα, με έκανε να ανατριχιάσω απο το πόσο διαφορετικά σκέφτεται. Πώς γίνεται αυτή η πράξη να μην την κάνει εγωίστρια; Μα δες τον τρόπο που παίζει με τα αισθήματα του! Γιατί την δικαιολογώ χωρίς καν να το σκεφτώ;
Στην ταινία την βλέπουμε μόνη. Παγιδευμένη σε μια γκρίζα καθημερινότητα που κυλά ρυθμικά και κουρδισμένη στην συχνότητα του 3. Ο αριθμός αυτός είναι πάνω από το 1 και το 2, πέρα δηλαδή απ' την μοναξιά μα και από την συντροφικότητα. Επιπλέον, η Ρίτα ζει στον δικό της κόσμο, σε μία κοινωνία που είναι μόνη της επί 3 φορές. Μπορεί να έχει μάθει να ζει με αυτό μα δεν μπορεί να δεχτεί οτι κάποιος άλλος την αποδέχεται. Κατι τέτοιο μπορεί να την κάνει όντως «τρελή», όπως μάλιστα την αποκαλεί και ο φίλος του πρωταγωνιστή στην ταινία. Στα μάτια μου πάντως η Ρίτα είναι αγωνίστρια.
Οι συντελεστές τις ταινίας, είναι όλοι πρωτοετείς στο Τμήμα Κινηματογράφου, έδωσαν όλη τους την ενέργεια και πίστεψαν στο σενάριο από την πρώτη στιγμή, όπως και οι ηθοποιοί που επιλέχτηκαν μετά από δύο πολύωρες οντισιόν. Η ομάδα παραγωγής "Heart ATTACK FILMS", ιδρυτής της οποίας είμαι εγώ (γεια σας είμαι η Εύη!) ψάχνει συνεχώς νέους συνεργάτες και μέλη με όρεξη και ανοιχτό μυαλό. Το κόστος της παραγωγής του «.3.» υπολογίζεται στο... μηδέν, και αυτό οφείλεται στην εξαιρετική ομάδα παραγωγής αλλά και σε πολλούς ανθρώπους που προσφέρουν πραγματικά ότι μπορούν χωρίς να ζητούν κανένα αντάλλαγμα, κάτι που μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορεί και να μην έχει χαθεί η γενναιοδωρία απο την Ελληνική κοινωνία. Μάλλον έχει ενισχυθεί, θα λέγαμε ομόφωνα.
σχόλια