Μικροβιολογία Ζακύνθου: Το Ποτάμι
Δεν το γνώρισα έτσι ακριβώς, αλλά στις όχθες αυτού του ποταμιού μεγάλωσα. Στη δική μου δεκαετία είχε απότομα επικλινείς όχθες με ψωραλέους ευκάλυπτους. Ψαρεύαμε κεφάλους και σιδερικά. Μια καλοκαιρινή μέρα, με τον αδελφό μου και δυο άλλους, αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε πού τελειώνει το νερό. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, μέχρι που το νερό διακλαδωνόταν σε κάτι δύσβατα χωράφια και χαθήκαμε.
Κάτω από το γεφύρι που διακρίνεται στο βάθος, ένα χειμώνα στα 17 μου, έδινα τα νυχτερινά μου ραντεβού. Σπάνια πέρναγε άνθρωπος μετά τις 8, εδώ ουσιαστικά τελείωνε η πόλη κι άρχιζαν οι Κήποι. Αν δεν είχες δουλειά, δεν πήγαινες εκεί. Ούτως ή άλλως, μας έκρυβε η πάχνη. Έβγαζα το στρατωτικό μου τζάκετ και το άπλωνα στα χόρτα της όχθης, δίπλα στο νερό. Απορώ πώς δεν πήγα από πνευμονία.
Το εκκλησάκι αριστερά υπάρχει ακόμη.
