Το υπερυψωμένο νεοκλασικό στον αριθμό 80 της οδού Βεΐκου στο Κουκάκι, είναι ένα κτίριο γεμάτο ιστορίες, ιστορίες που μαρτυρούν μέχρι σήμερα οι τοίχοι, τα πατώματα και οι άνθρωποι που το κατοικούν. Το νεοκλασικό αυτό, που κάποτε φιλοξενούσε μεσίτες και από την δεκαετία του 1950 και μέχρι τα τέλη του 1990 ήταν η έδρα μιας παρέας ξυλογλυπτών, πέρασε σαν από τύχη στα χέρια της Αθηνάς Δρακοπούλου, όταν εκείνη αναζητούσε έναν χώρο για να κάνει μια καινούρια αρχή. Καταφάσκοντας στα παιδικά της όνειρα, η Αθηνά αποφάσισε να μετατρέψει το νεοκλασικό της Βεΐκου σε προσωπικό εργαστήρι χειροτεχνίας, πολύχρωμο ορμητήριο για την γύρω περιοχή και φουαγιέ καλών και καινούριων φίλων. Και το όνομα αυτού "Tintinnabulum", που στα λατινικά σημαίνει κουδουνάκι. «Αν το googlάρεις θα σου βγάλει κάτι φαλλοειδή κουδούνια που έχει η εκκλησία του Βατικανού, όμως εγώ το ονόμασα έτσι από έναν μύθο του Αισώπου. Ο μύθος αυτός ήταν το μόνο πράγμα που συγκράτησα από τα τρία χρόνια που προσπαθούσα να τελειώσω Το Εκκρεμές του Φουκώ», μου εξηγεί σηκώνοντας τα χέρια σε απόγνωση. «Mures Feles et Tintinnabulum».
Το Tintinnabulum σήμερα έχει την χάρη και την διακριτική γοητεία του ονόματός του. Αν περάσεις μια βόλτα έξω από την ψηλή ξύλινη πόρτα του, που έμεινε ίδια από τα χρόνια του παλιού ξυλογλυπτάδικου, θα το βρεις διακοσμημένο με κάθε λογής μικροαντικείμενο, έπιπλα αντίκες, ρετρό κατασκευές με άρωμα κολόνιας του ’30 και λιγοστά αντικείμενα που άφησαν πίσω τους οι παλιοί του ένοικοι και σήμερα εκτίθενται σε περίοπτη θέση. «Αυτή είναι προίκα μου», μου λέει περήφανη η Αθηνά δείχνοντας τις σκόρπιες φωτογραφίες, τον παλιό πάγκο εργασίας και το κουτί με τα σκαρπέλα «είναι όσα αντικείμενα άφησαν πίσω τους οι ξυλογλύπτες και εγώ τα ανακάλυψα σαν κρυμμένο θησαυρό».
Το πιο σημαντικό για τον κύριο Χρήστο ήταν ότι δεν "πέταξα" τη ζωή τους, ότι θέλησα να μείνει ο χώρος όσο γίνεται αναλλοίωτος και ότι κράτησα κάθε σημείωση και κάθε τρύπα που υπήρχε στον τοίχο. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν ότι τον γνώρισα, ότι έβλεπε χαρούμενος κάθε μέρα την ιστορία τους να ξαναζωντανεύει και ότι πρόλαβε να το δεί τελειωμένο.
Αφήνοντας την Αθηνά να μου διηγηθεί την ιστορία του μαγαζιού, εκείνη έπλεξε και την δική της ιστορία στην αφήγηση. Ζωές αλληλένδετες εκείνης και όσων πέρασαν από τα 18 τετραγωνικά του χώρου, φάνηκαν να στέκονται όλες παρούσες, στην μεγάλη αυτή αφήγηση.
«Από μικρή ήμουν πολύ φιλόδοξη», ξεκίνησε η Αθηνά, «καθότι όταν με ρώταγαν τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω εγώ απαντούσα ότι θέλω να έχω ένα μαγαζί που να πουλάει λαμπάδες, χωρίς καν να με απασχολεί το τί θα κάνω τους υπόλοιπους έντεκα μήνες του χρόνου. Αυτό για πολλά χρόνια ήταν το ανέκδοτο της οικογένειας αλλά τώρα τελευταία το κόψαμε γιατί πλέον όχι μόνο έχω ένα μαγαζί που πουλάει λαμπάδες αλλά κατέληξα να τις φτιάχνω κιόλας».
«Δεν θυμάμαι καν ποια ήταν η πρώτη μου επαφή με το κόσμημα και την χειροτεχνία αλλά θυμάμαι έντονα τον μπαμπά μου, με εμένα από δίπλα, να ανοίγουμε όποια συσκευή χάλαγε στο σπίτι για να την φτιάξουμε. Ήθελε αγόρι ο έρμος. Κάπως έτσι νομίζω ξεκινάνε αυτά, αρχίζεις να μαθαίνεις τις δυνατότητες των χεριών σου και σιγά σιγά η εκάστοτε ανάγκη διεγείρει την φαντασία και την δημιουργικότητα σου. Όχι πάντα με θετικά αποτελέσματα αν αναλογιστώ ότι έχω πάει στο νοσοκομείο για ράμματα στο μάτι επειδή με τον Μήτσο θέλαμε να φτιάξουμε πισίνα για τα playmobil».
«Μετά ξαφνικά μεγαλώνεις και αρχίζεις να επιλέγεις συνειδητά τον δρόμο σου. Αλλάζεις σχολείο για να έχεις την δυνατότητα να κάνεις "καλλιτεχνικά" μαθήματα, διαλέγεις σχολή, σπουδάζεις, ξεκινάς την πρώτη σου δουλειά, τη σταματάς για να κάνεις μεταπτυχιακά, δεν κάνεις, βρίσκεις άλλη δουλειά, μετά άλλη, κάνεις "καριέρα", έρχεται η "κρίση", μένεις άνεργος και εκεί πεισμώνεις. Και κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία του Τintinnabulum».
«Άσχετα με τις σπουδές μου, πάντα έφτιαχνα πράγματα για μένα ή για φίλους και πάντα με ευχαριστούσε αυτό. Έτσι όταν έμεινα χωρίς δουλειά και κατάλαβα ότι δε πρόκειται να βρω κάποια άλλη σχετική με το αντικείμενο μου, συνειδητοποίησα ότι έχω όσο χρόνο θέλω για να ασχοληθώ ουσιαστικά, με αυτό που αγαπούσα περισσότερο, τις κατασκευές. Έτσι άρχισα να ψάχνω τις αγγελίες».
«Την πρώτη φορά που πήρα τηλέφωνο για το νούμερο 80 της οδού Βεΐκου μια κυρία μου είπε χαρακτηριστικά: "Τί να σου πω κορίτσι μου, 60 χρόνια ξυλουργοί ήταν μέσα, εγώ να φανταστείς έχω να μπω εκεί από παιδί, δεν νομίζω ότι σου κάνει για μαγαζί, δεν είναι σε καλή κατάσταση, είναι πολύ καιρό κλειστό, για αποθήκη το νοικιάζουμε", την ευχαρίστησα και το έκλεισα. Κάποιες μέρες μετά κατεβαίνοντας στο Κουκάκι προκειμένου να δω κάποια άλλα μαγαζιά προς ενοικίαση είπα από καθαρή περιέργεια να περάσω να δω και ποιά είναι η "αποθήκη". Στην αρχή είδα την παλιά ξύλινη πόρτα, μετά είδα το νεοκλασσικό κτίριο και στο τέλος παρατήρησα το ασπρόμαυρο πλακάκι στο πάτωμα. Αυτό ήταν, την επομένη τηλεφώνησα πάλι στην ιδιοκτήτρια και της είπα ότι θέλω να το δω».
Το μαγαζί μας το άνοιξε ο κύριος Χρήστος, ο ένας απο τους δύο ξυλογλυπτάδες που πέρασαν όλη τους την ζωή εκεί μέσα, ούτε καν η ιδιοκτήτρια δεν είχε κλειδιά. Πράγματα, σκόνη και ιστορία παντού. Όλα εκεί, ο πάγκος εργασίας τους, τα εργαλεία, τα χνάρια, οι σημειώσεις, οι σταρ της εποχης στους τοίχους, τα παλιά ημερολόγια, η αφίσσα με τον Ολυμπιακό του Πετρόπουλου και κάπου στο βάθος το πορτραίτο του κ.Χρήστου απο όταν πρωτομπήκε στο μαγαζί, ως μαθητευόμενος βοηθός, το '52, μόλις είκοσι χρονών. Την δεύτερη φορά που συναντήθηκα με τον κύριο Χρήστο ήταν για να μου παραδώσει τα κλειδιά. Ήρθε μαζί με τον εγγονό του και τα μόνα δύο πράγματα που πήραν μαζί τους ήταν ένα σχέδιο που διάλεξε ο εγγονός του για ενθύμιο και το πορτραίτο. Έκτοτε τον έβλεπα πολύ συχνά, μια για να μου χαρίσει κάποιο σχέδιο που βρήκε στο σπίτι του, μια για να του δώσω εγώ να ξεδιαλέξει παλιές φωτογραφίες που έβρισκα καταχωνιασμένες στο μαγαζί (μόνο της κόρης του ήθελε να κρατήσει), μια για να μου φέρει πορτοκαλάδα ή τυρόπιτα, μια για να μου πει, βλέποντάς με να κάνω δουλειές, "πω πω πολύ κουράζεσαι"».
«Το πιο σημαντικό για αυτόν ήταν ότι δεν "πέταξα" τη ζωή τους, ότι θέλησα να μείνει ο χώρος όσο γίνεται αναλοίωτος και ότι κράτησα κάθε σημείωση και κάθε τρύπα που υπήρχε στον τοίχο. Το πιό σημαντικό για μένα ήταν ότι τον γνώρισα, ότι έβλεπε χαρούμενος κάθε μέρα την ιστορία τους να ξαναζωντανεύει και ότι πρόλαβε να το δεί τελειωμένο».
Η Αθηνά αποφάσισε να μην κάνει παρεμβάσεις στον χώρο που θα αλλοίωναν τον χαρακτήρα του. Καθάρισε τον χώρο από την σαβούρα, έβαλε μια καινούρια σκάλα, έτριψε το πάτωμα για να αποκαλύψει κάτω από τα πριονίδια τα εντυπωσιακά πλακάκια της δεκαετίας του ’30 και έβγαλε τα χιλιάδες καρφιά από τους τοίχους χωρίς να τους στοκάρει. «Πέρασαν επτά μήνες κατά την διάρκεια των οποίων έκανα με τεράστια επιτυχία τον μπογιατζή, τον υδραυλικό, τον μαραγκό, τον πλακά και πολλά άλλα, δικαιώνοντας τον μπαμπά μου που ήθελε αγόρι, παρότι ακόμα δεν έχει συμμεριστεί το γιατί δεν έχω στοκάρει τους τοίχους και γιατί δεν έχω βάλει στο πάτωμα μοκέτα».
Τέσσερα χρόνια μετά το Κουκάκι είναι η γειτονιά της Αθηνάς και αυτό την κάνει πολύ χαρούμενη. «Είναι ωραίο που έρχονται άνθρωποι μόνο και μόνο να πουν ένα γεια. Είναι ωραίο όταν ανοίγουν απότομα την πόρτα κάτι μουσούδες και τραβάνε τους ιδιοκτήτες τους από το απέναντι πεζοδρόμιο, για να πάρουν το μπισκότο τους. Είναι ωραίο που άγνωστοι έχουν έρθει να με αγκαλιάσουν και να μου χαρίσουν με πολύ αγάπη δικά τους πράγματα. Όπως η κυρία Μαίρη ή η κυρία Πηνελόπη, που μια μέρα, χωρίς να με ξέρει, μπήκε στο μαγαζί και με ρώτησε αν θέλω να μου χαρίσει το όλο γαλλική δαντέλα νυφικό της του ’50 και εγώ το έβαλα στη βιτρίνα μου. Είναι ωραίο που έχω κάνει φίλους μέσω του μαγαζιού. Είναι ωραία, γενικά».
Το Tintinnabulum βρίσκεται Βεΐκου 80 στο Κουκάκι και έχει facebook.
Μπορείς να το επισκεφτείς με αφορμή τα σουαρέ που οργανώνει η Αθηνά για τσάι και παλιά, καλή μουσική, μία Κυριακή κάθε μήνα. Επίσης, επειδή μυαλό δεν βάζει, η Αθηνά νοίκιασε και το διπλανό μαγαζί από το Tintinnabulum, το παλιό ηλεκτρολογείο που συνδεόταν με μια πόρτα με το ξυλογλυπτάδικο, για να κάνει επέκταση. Ακόμα το φτιάχνει.
σχόλια