ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε μια εβδομάδα θα αφήσω την χώρα μου και θα φύγω στο εξωτερικό για να ψάξω για εργασία. Μετά απο 9 μήνες άνεργη θεωρώ οτι είναι το 'καλύτερο' που μπορώ σε αυτή την φάση να κάνω...Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα και πιο πολύ στενάχωρα οφείλω να ομολογήσω...αυτές τις τελευταίες μου μέρες εδώ σαν να δίνω την πρέπουσα, έστω και καθυστερημένα, αξία στην ζωή μου και στους ανθρώπους που την περιβάλλουν. Τους γονείς μου που ξέρω οτι θα μου λείψουν αφάνταστα (νιώθω πολύ ταπεινή και τους χρωστάω τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτά που έχουν καταφέρει και για τον τρόπο που με έχουν μεγαλώσει), τους φίλους μου για όλες τις στιγμές (καλές/κακές) που έχουμε περάσει μαζί, ακόμα και τους πρώην μου και τα μαθήματα που πήρα απο κάθε σχέση..Δεν θέλω να ακούγομαι μελό, και ξέρω οτι δεν τελειώνει η ζωη μου, προς θεού, απλά τις τελευταίες μου μέρες εδω τις βιώνω λες και πραγματικά θα είναι οι τελευταίες της ζωής μου (τι παιχνίδια μπορεί να σου παίξει ο νους ε).Ο τελευταίος ελληνικός καφές στην βεράντα ένα απόγευμα με ήλιο, η τελευταία βόλτα στην θάλασσα, η τελευταία ποδηλατοβόλτα στις γειτονιές της αθήνας, η τελευταία έξοδος στο κέντρο, το τελευταίο περπάτημα με καφέ στο χέρι στα στενά της πλάκας και στο μοναστηράκι με την ακρόπολη να με βλέπει απο ψηλά, οι τελευταίες άσκοπες αλλά με νόημα περιπλανήσεις μετά μουσικής στους δρόμους της αθήνας με νερατζιές που μοσχομυρίζουν...Αυτό που τουλάχιστον ξέρω οτι θα πάρω μαζί μου να με συνοδεύει στο ταξίδι μου είναι όλες αυτές τις εικόνες των απλών (και πιο ωραίων) πραγμάτων στην ζωη που στην καθημερινότητα μου δεν τους έδινα και την αξια που πραγματικά τους άξιζε. Άργησα αλλά το κατάλαβα..Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους σας....