ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να σας διηγθώ ένα όμορφο περιστατικό που μου έτυχε πριν κάποιες ημέρες στην περιοχή Βικτώρια στην Αθήνα.Περίμενα το λεωφορείο σε μια στάση με αρκετό κόσμο.Ανάμεσα σε όλους ήταν και δύο μητέρες με τα παιδιά τους.Η μία είχε ένα κοριτσάκι και η άλλη ένα αγοράκι.Η μητέρα με το αγοράκι φαίνονταν στην όψη τους Έλληνες ενώ η μητέρα με το κοριτσάκι κάποιας άλλης καταγωγής (δεν μπορώ να γνωρίζω ακριβώς).Πέντε λεπτά περίπου αναμονής στη στάση οι μητέρες κοιτάζουν η μία την άλλη από πάνω μέχρι κάτω και κρατούν σφιχτά τα παιδιά τους από το χέρι.Τα παιδιά επίσης κοιτάζουν το ένα το άλλο.Ξαφνικά χτυπάει το κινητό της μητέρας (που δεν είναι από την Ελλάδα) και αφήνει από το χέρι της την κόρη της για να απαντήσει στο κινητό. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, το κοριτσάκι φεύγει από κοντά της και πάει κοντά στο αγοράκι όπου με μία πολύ γλυκιά φωνή και σε σπαστά ελληνικά του λέει "Γεια.Θέλεις να παίξουμε;".Το αγοράκι κοιτάζει τη μητέρα του και εκείνη του αφήνει το χέρι.Εκείνο βγάζει κάτι τάπες από την τσέπη του, δίνει τις μισές στο κοριτσάκι και για περίπου 10 λεπτά, μέχρι να έρθει το λεωφορείο, τα παιδιά παίζουν.Παρ'όλα αυτά οι μητέρες δεν αντάλλαξαν ούτε μία λέξη, ούτε πλησίασαν η μία την άλλη...Απλώς επόπτευαν τα παιδιά για να μην χαθούν.Κάποιοι θα πουν "Σιγά το τρομερό περιστατικό που το έγραψες και στη Lifo...".Ok Μπορεί να μην είναι τίποτα το φοβερό αλλά εγώ από κάτι τέτοιες μικρές στιγμές διατηρώ την ελπίδα πως αρκετά παιδιά δεν μοιάζουν στους γονείς τους...