4.5.2013 | 21:04
παλιά
Είχα βγάλει βόλτα το σκυλάκι μου και πέρναγα από ένα σπίτι που ένα κοριτσάκι μόλις είχε φτάσει στους συγγενείς της και μου θύμησε εμένα όταν ήμουν μικρή . "Πόσο όμορφη , πανεεεμορφη καλή ανάσταση" , "πώς μεγάλωσες έτσι" ακριβώς αυτά που μου έλεγαν στα τραπέζια ... Και κοιτάω τον εαυτό μου τώρα που δεν ξέρουν κάν αν ζω η αν πέθανα , που από όταν μπήκα στο λύκειο κανείς δεν έπερνε τηλέφωνα για χρόνια πολλά , για καλή ανάσταση και λέω δηλαδή τόσο δήθεν ήταν όλοι τους? Μόνο τα παιδάκια έχουν ανάγκη για αγάπη ? Και είμαι 19 χρονών . Ο θείος μου έχει να μου μιλήσει δυο χρόνια , κάθε φορά που τον πέρνω τηλέφωνο αγνοεί τις κλίσεις μου και ναι με πονάει γιατί τον ένιωθα σαν πατέρα μου (έχει πεθάνει από όταν ήμουν μωρό) .Τελικά όλοι αυτοί που λέμε "συγγενείς" είναι όντως συγγενείς ?
