6.5.2013 | 11:58
σε αγκαλιές που δε θα ανοίξουν ποτέ για σένα
έχει σώσει κόσμο αυτή η στήλη. πότε λες τον πόνο σου, άλλοτε 'ακούς' του αλλουνού και σκέφτεσαι ότι αυτή η μοναξιά κάπως μοιράζεται. κάποιοι άλλοι εκεί που δεν τους βλέπεις, μπορεί κάπου ίσως να διασταυρώνονται τα μάτια τυχαία σε ένα στενό, σε ένα καφέ, στη στάση, κάπου, δεν έχει σημασία.η ελευθερία της εξομολόγησης, σε ένα κοινό άγνωστο αλλά οικείο. μοιραζόμαστε τις ίδιες λέξεις. στη σκιά του ίδιου ουρανού.έχει νοήμα να μπορείς να ξεσπάς σε αγκαλιές που δε θα ανοίξουν ποτέ για σένα.καλημέρα και καλή συνέχεια.