ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ειμαι το παιδι που (φανταζομαι) θα περιμεναν οι γονεις μου! Επεστρεψα σπιτι μου μετα απο σπουδες εδω και ενα χρονο. Εχω γινει πολυ νευρικη, γιατι μου λειπει ο χωρος μου. Οι γονεις μου ειναι πολυ νορμαλ και συζητησιμοι, αλλα το προβλημα το εχω εγω και ξεσπαω σε αυτους. Δεν το καταλαβαινω εκεινη τη στιγμη, αλλα οσο θα το σκεφτω στην πορεια, θα μετανιωσω. Δεν μου βγαινει το να τους ζητησω συγγνωμη για κατι. Ο μπαμπας μου με τον τροπο του, μου εδειχνε παντα, πως το να φανερωνεις τα αισθηματα σου, ειναι αδυναμια. Δυστυχως ετσι εμαθα, γι αυτο παντα μπορει να φαινομουν σκληρη. Δεν ειμαι ομως! εχω αναγκη κι εγω η σκληρη μια αγκαλια, εναν καλο λογο ή εστω να καταλαβω πως εστω και ενας ανθρωπος του περιγυρου ενδιαφερεται πραγματικα για εμενα.Προσπαθω να αλλαξω, να μαθω να εξωτερικευω κ αλλα συναισθηματα εκτος θυμου, και νευρων. Δεν ειμαι κακος ανθρωπος! Αληθεια! Απλα σαν οικογενεια εχουμε περασει διαφορα, που με αναγκασαν να μεγαλωσω πριν την ωρα μου! Τωρα γιατι οι γονεις μου με κανουν (αθελα τους φυσικα) να νιωθω ασχημα γι αυτο; Και εννοειται πως εχω προβληματα δεσμευσης! ειμαι 23, και δεν εχω μια ολοκληρωμενη σχεση. Καθε φορα που καποιος παει να ανοιχτει και να μου δειξει καποια συναισθηματα, φοβαμαι για καποιον λογο που δεν μπορω να προσδιορισω, και τα χαλαω ολα. Δεν ξερω απο που να πιαστω πια!