14.5.2013 | 22:01
Κουραστηκα
"Ειναι τοσο λυπητερο να εισαι τοσο μικρη και να εισαι τοσο χαλια."μου ειπε χτες ο ψυχολογος στο τελος της επισκεψης.Ναι ειναι αληθεια, ειμαι πολυ μικρη για να πολεμαω με τον εαυτο μ καθε μερα. Ειμαι διπολικη, και διαγνωστηκα πριν απο 2 χρονια. Ειμαι και πολλα αλλα. Με το φαγητο δν τα παω καλα. Με τις καινουριες γνωριμιες επισης. Με τον εαυτο μου, εχει γινει ο χειροτερος εχθρος μου. Ειναι που εχω αυτη τη μαυριλα μεσα μου και οσο και να προσπαθω να βγω στην επιφανεια ολο και βυθιζομαι. Κι ομως υπηρξε ενας ανθρωπος που του τα εκμυστηρευτηκα ολα. Ενα αγορι. Τον πρωτο μ ερωτα. Ομως αμεσως μετα γυρησε πλευρο σε αλλη αγγαλια. Και μετα με ρωτανε οι γιατροι γτ δν μπορω να προοδευσω? Μα οταν καποιος που αγαπας γινεται ο ιδιος ο εχθρος σου, οταν σου φερεται τοσο ασχημα, οταν δν εισαι αρκετη για αυτον, για κανεναν. Γιατι ποτε δν θα ειμαι αρκετη, δν θα ειμαι νορμαλ. Και αυτο ποναει πιο πολυ απο ολα.
