ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πλεον νιωθω αρρωστος ψυχικα..στο λυκειο ειχα φιλους,ζωη,κοπελα ολα μια χαρα.οταν περασα στο πανεπιστημιο στη πολη μ ξεκινησε ο γολγοθας.δν εχω παρεες,δν βγαινω,ειμαι σχεδον μονος και εχω να γνωρισω κοπελα τρια χρονια,ουτε καν φλερτ,ραντεβου..εχω απογοητευτει πληρως και ειμαι σε φαση παραιτησης..το αποκορυφωμα ηταν οταν καθισε μπροστα μου ενα ζευγαρι ερωτευμενο,πραγματικα κατερρευσα..μου εχουν πει οτι ειμαι ωραιος "γκομενος" αλλα οταν εισαι μες τη καταθλιψη ολα τα προσωπα φαινονται ασχημα και πιο πολυ αισθανομαι ασχημος εσωτερικα..πλεον,νιωθω αδειος,οτι δν εχω να δωσω τιποτα σε κανενα και παντελως απομονωμενος..νιωθω πως ο,τι προσπαθεια και να κανω πλεον(παρεες,σχολη,δουλεια κλπ) καταρρεω γρηγορα γτ δν εχω αλλες δυναμεις,εχω φορτωθει ψυχολογικα,δυσκολευομαι να ανοιχθω και αλλα πολλα..ισως φλερταρω και με τη καταθλιψη..θελω να κοψω το τσιγαρο και συνεχως το αυξανω λογω της καταστασης.δεν ξερω αν φταιει μονο η απουσια του ερωτα,σεξ(και τα μπουρδελα ειναι προσωρινη λυση και δν σε καλυπτουν συναισθηματικα).νιωθω αποτυχημενος,οτι βρισκομαι σε αδιεξοδο και χτυπαω συνεχως τοιχο κι ας ειμαι 21..αυτα.