ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό. Οτι τί; Δεν έχω ιδέα πως νιώθω. Ούτε καν γιατί νιώθω έτσι μπερδεμένη. Δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου, αυτό το ξέρω. Αλλά σε αγαπώ περισσότερο από τότε που είμασταν μαζί, γιατί λείπει η τρέλλα του έρωτα. Κι αυτό το ξέρω. Και το ξέρεις και συ. Και ήρεμος και συ πια απ'τον έρωτά μου -γιατί ο δικός σου μεταξύ μας δε μας καταδέχτηκε και ποτέ- μου λες ίσως το πρώτο ειλικρινές σ'αγαπώ. Αγαπιόμαστε λοιπόν μετά από όλα αυτά. Όλα καλά. Και μιλάμε σαν άνθρωποι - πρώτη φορά τέτοια ηρεμία μεταξύ μας! Και φτάνουμε να μου μιλάς και για κείνη, που πήρε τη θέση μου τότε και μας έφερε στο σήμερα. Και ενώ δε νιώθω την ανάγκη να σε έχω πίσω όπως παλιά, συννεφιάζω όταν μου λες πως σκέφτεσαι να ξαναπροσπαθήσεις μαζί της. Και με πιάνουν τα δαιμόνια μου. Γιατί όμως; Αφού σε αγαπώ τόσο που θέλω μόνο το καλύτερο για σένα. Που σκέφτομαι πως μακάρι να τη θελήσεις ξανά για να έχεις κάποιον δίπλα σου να σε φροντίζει και να σε αγαπά. Αφού τον εγωισμό μου τον τάισα όταν μετά από χρόνια ήρθες να μου πεις ένα Σ'αγαπώ κι ένα Συγγνώμη(έστω και με τον τρόπο σου), γιατί νιώθω έτσι down μετά απ'τη συζήτησή μας; Γιατί στη σκέψη οτι εκείνη με ζηλεύει προσπαθώ να πνίξω μια υπόκοφη άγρια ικανοποίηση; Γίνεται να τα νιώθει ένας άνθρωπος όλα αυτά μαζί;Τόσο εγωισμό έχω μέσα μου που ζητάει κι άλλα; Ή απλή κακία; (μα πώς μπορώ να είμαι κακιά αφού λέω σ'αγαπώ και δε θυμάμαι τίποτα απ' όσα μου έκανες άσχημα, κακία δε σου κράτησα κι ούτε μπορώ; δεν καταλαβαίνω) Πώς μπορώ να λέω οτι θέλω μόνο το καλό σου και ταυτόχρονα να αισθάνομαι έτσι σα κακιασμένη σκρόφα;Πείτε μου εσείς οι απέξω. Είμαι απλά σκύλα ή υπάρχει πιο λογική εξήγηση που δε βλέπω; Γιατί αυτή η εκδοχή μου με πληγώνει, με απογοητεύει, με φοβίζει. - Παρακαλώ μη σχολιάσετε για χαβαλέ. Αν κάποιος με νιώθει ή βλέπει μια λογική σ'αυτήν την παράνοιά μου ας πει μια γνώμη. thanks