ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχουν περασει δυομιση βδομαδες απο εκεινη την ημερα(βραδυ για την ακριβεια).Ακομα δεν εχω καταλαβει τι με επιασε να το ξεφουρνισω ετσι.Μαλλον δεν αντεχα να με βαραινει πια το φορτιο του ψεματος και της κοροιδιας.Θυμαμαι με λεπτομερειες το σκηνικο.Με ματια πρησμενα απ'το κλαμα κ χερια που ετρεμαν απ'το αγχος,ξυπνησα την μανα μου μετα τα μεσανυχτα.Τρομαγμενη,προσπαθησε να με ησυχασει και να καταλαβει τι ακριβως συμβαινει.Μπηκα σχεδον απευθειας στο θεμα.Της ειπα πως μου αρεσουν οι κοπελες..πως ειμαι ερωτευμενη με μια συγκεκριμενη..Aρχικα φρικαρε και στη συνεχεια προσπαθησε να μου αποδειξει πως κατι τετοιο δεν ειναι εφικτο, μιας και τα επιπεδα ανδρογονων στο σωμα μου ειναι φυσιολογικα(ελεος,εχουμε περασει το 1800!), και οτι ειναι πιθανο να χρειαζομαι την βοηθεια ειδικου για να ξεμπερδευτω..Χρησιμοποιεισαι δικαιολογιες πως με παρεσυραν ατομα(εννοωντας την κοπελα) εκμεταλευομενα την κακη ψυχολογικη μου κατασταση.Με λιγα λογια δικαιολογιες του κω**υ..Απο ποιον?Απο την μητερα μου,που μεχρι τοτε μας το παιζε φιλελευθερη,που δεν ειχε θεμα με την ομοφυλοφιλια γιατι φυσικα''ο καθενας μπορει να κανει οτι θελει στο κρεβατι του''..ο καθενας εκτος απο μενα!!.Μετα απο μερικες μερες με πιεσε να ξανασυζητησουμε το θεμα.Η συζητηση εληξε με ενα''μακαρι να βρεις ενα καλο και ομορφο παιδι''..και με παροτρυνε να προσεχω την συμπεριφορα μου κ να μη νομιζω οτι εγω θα αλλαξω την κοινωνια κ τις αντιληψεις της γιατι φυσικα δε προκειται να συμβει..Αλλα κατα τα αλλα,''εισαι παιδι μου και οτι και αν γινει θα σ'αγαπω''Ε.Λογια που δε κερω πλεον κατα ποσο ειναι αληθινα.Δε ζητησα να επικροτησει τις επιλογες μου,ουτε να αισθανθει περιφανη γι'αυτες.Μονο να με αποδεχτει.Αλλα να με αποδεχτει ειλικρινα..χωρις να νιωθω την ντροπη στη σιωπη της,χωρις να γυριζει το κεφαλι οποτε την κοιταζω στα ματια.Χωρις να την ακουω να σιγοκλαιει τα βραδυα προσπαθωντας να μη την παρει χαμπαρι ο μπαμπας.Το μονο που ηθελα ειναι να ειμαι ειλικρινης με τους δικους μου ανθρωπους.Να παψω να κρυβομαι.Να μπορω να μιλησω για ολα οσα αισθανομαι για αυτη την κοπελα.Να μοιραστουν την χαρα μου.Να μπορω να κραταω το χερι της κοπελας μου οταν περπαταμε στο δρομο, να την φιλαω οποτε νιωθω οτι εχω αναγκη να το κανω..Βαρεθηκα τα επικριτικα βλεμματα της γειτονιας,τα πικροχολα σχολια μολις στριβω στη γωνια και απομακρυνομαι απ το τετραγωνο.Βαρεθηκα να ακουω φιλους και γνωστους που τους την εστησαν μαυροφορεμενοι ρατσιστες και τους εσπασαν στο ξυλο.Βαρεθηκα να ακουω οτι η Ελλαδα δεν ειναι ακομα ετοιμη για να δεχτει κατι τετοιο.Βαρεθηκα να μην ειμαι ελευθερη.Γιατι και αυτο ειτε αρεσει σε καποιους ειτε οχι ειναι μια μορφη ελευθεριας που ολοι την δικαιουμαστε.Ως ποτε θα αποδεχομαστε τα καταπιεστικα κοινωνικα προτυπα καταπιεζοντας τον ιδιο μας τον εαυτο για να τα υπερασπιστουμε?Ενα ερωτημα που κανεις δε ξερει να απαντησει.Κουραστηκα να ζω σε μια τετοια χωρα..Σε μια χωρα που με αηδιαζει κ με κανει να ντρεπομαι που ειμαι μελος της..Τελειωνοντας θελω να ευχαριστησω μια πολη καλη φιλη που μου μιλησε για τις εξομολογησεις.τελικα και το γραψιμο ειναι μια μορφη ανακουφισης.Καλο κουραγιο σε οσους αντιμετωπιζουν τα ιδια η διαφορετικα προβληματα.Ολα δυναμη χρειαζονται και κυριως υπομονη.. :)