ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις προηγούμενες μέρες έιχα μια κουβέντα με έναν συμφοιτητή μου,απο αυτούς που χαιρετώ σε κάποιο διάλειμμα επειδή πέφτει πάνω το ρημάδι το βλέμα,πετάω ένα “τι κάνεις” και πριν τελειώσω το “τι” έχω ήδη προχωρήσει 5 μέτρα λες και βιάζομαι να προλάβω κάποιο αεροπλάνο.Τελοσπάντων,πάντα είχα απορία πως ζουν αυτά τα άτομα,τι κάνουν στη καθημερινότητα τους και αν κάνουμε τα ίδια πράγματα.Όμως πλέον αποφάσισα οτι δεν έχω,ή τουλάχιστον δε θέλω να έχω,διότι κάθε φορά που η κουβέντα είναι περί καθημερινότητας,αναγκαστικά οδηγείται σε μια αόριστη κουβέντα περί φοιτητικής ζωής όπου θα πρέπει να κάτσω ν’ακούσω το πόνο και τη πίκρα του άλλου που συνήθως λέει μπούρδες,οπότε θα πρέπει μετά να του ανταπαντήσω κτλ,κτλ.Εχω κουραστεί ν’ ακούω συμφοιτητές να μιλάνε και να φιλοσοφούν περί φοιτητικής ζωής,αναλύοντας πόσα πράγματα δε μπορούν να κάνουν,πόσα νόμιζαν οτι θα έκαναν,πόσο ψέμα είναι τελικά αυτή η πολυσυζητημένη φοιτητική ζωή και εφευρίσκοντας κάθε δυνατή δικαιολογία ν’αθωώσουν τον εαυτό τους και να χωρέσουν μέσα σε ψέματα όλα αυτά που τους φταίνε.Δεν αντιλέγω, η λογική του απολογισμού,δηλαδή του “που βρίσκομαι” και του “που πάω” είναι μια ενέργεια που πρέπει να γίνεται και μάλιστα συχνά,όμως εφόσον μπαίνεις στη λογική της,δε πρέπει να παρακάμπτεις το σημαντικότερο κομμάτι,τις απαιτούμενες διορθωτικές κινήσεις.Δέχομαι οτι μπορεί να σου φταίει η σχολή,η πόλη,η παρέα,ή οι οικονομικές συγκυρίες,όμως φταις κι εσύ,πάντα φταίς,έστω και λίγο και πάντα υπάρχουν διορθωτικές κινήσεις.Το θέμα με αυτές είναι οτι ποτέ δε λογίζονται διότι όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να κατηγορήσεις τον εαυτό σου,καθώς η αυτοκριτική είναι μια διαδικασία που κανείς δεν έχει τη διάθεση ν’αντιμετωπίσει.Βέβαια η αυτοκριτική πέρα απο το τι κάνεις λάθος περιλαμβάνει και το τι δε κάνεις (ενώ θα μπορούσες).Πολλές φορές αυτά που ζητάς είναι πράγματα και καταστάσεις για τις οποίες δε προσπαθείς αρκετά.Το ότι δε βγαίνεις έξω συχνά,δεν έχει τόση σχέση με τα χρήματα,όσο με τη διαχείρηση των διαθέσιμων χρημάτων σου,που είναι δικό σου θέμα.Το οτι δε γνωρίζεις νέα άτομα να ερωτευτείς έχει να κάνει περισσότερο με την αδιαφορία σου να βγεις σε ένα διαφορετικό μέρος,να γνωρίσεις νέες παρέες παρά με τη πόλη ή τη σχολή.Δηλαδή δε γίνεται να διαμαρτύρεσαι και να γκρινιάζεις οτι φταίνε όλα, οτι όλοι συνωμοτούν εναντίον σου,τη στιγμη που εσύ ο ίδιος έχεις κάνει πρώτος το λάθος.Σαφώς και αδικείσαι και θα αδικείσαι συνέχεια,όμως πρέπει να κάνεις οτι περνάει απ το χέρι σου ώστε τουλάχιστον να μην αδικέις τον εαυτό σου.Αν δεν έχεις φοιτητική ζωή,γιατί δε δοκιμάζεις να έχεις;Η πλάκα είναι,οτι η φοιτητική ζωή που σου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που μιλάς για φοιτητική ζωή είναι ένα μείγμα american pie και φαντασίας.Δε ξέρω γιατί όλοι πιστέψαμε σ’αυτό το χολιγουντιανό ψέμα,ίσως λειτούργησε σαν εφαλτήριο για την είσοδο μας στη τριτοβάθμια εκπαίδευση.Καθημερινά πάρτυ,πανέμορφες κοπέλες,αστείες παρέες,διαφορετικά μέρη,ιδανικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και άλλα τέτοια φανταστικά πράγματα ενός παράλληλου σύμπαντος.Εντάξει,αυτά δεν αποτελούν μέτρο σύγκρισης αφού είναι τελείως πλασματικά και εκτός πραγματικότητας. Στη τελική,κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δε ζει αυτό που ονειρέυεται,ασχέτως αν για κάποιους άλλους φαντάζει ονειρεμένο.Όλοι έχουμε απο κάτι και σε όλους λείπει απο κάτι.