ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 2 μήνες έκλεισα τα 25. Μενω με τη μάνα μου και τον πατριό μου σε μια μονοκατοικία και στο ισόγειο μένει η γιαγιά μου, η οποία είναι άρρωστη. Κάνω δουλειές του ποδαριού επειδή οι σπουδές μου(αρχισα τωρα μεταπτυχιακο) είναι πολυ απαιτητικές και έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου για να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και να κάνω μια μέρα τη δουλειά που θέλω. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ και ένα χρονο και κάτι έχουν αρχίσει να αναδύονται διάφορες ανάγκες από μέσα μου, που δεν τους είχα δώσει βάση παλαιότερα: θέλω να μείνω μόνη μου. Αλλά μόνη μόνη-οχι να μου πληρώνουν οι δικοί μου λογαριασμούς και λοιπά. Προσπαθώ να μαζευω λεφτά αλλά όπως φαίνεται τώρα αλλά και για μεγάλο χρόνικο διάστημα που θα ακολουθήσει δε θα μπορώ οικονομικά αλλά ούτε συναισθηματικά(κυριως όμως οικονομικα)να φυγω. Εχω αφοσιωθεί στο αντικείμενό μου και ξέρω ότι για να καλύψω τα έξοδα που απαιτεί(συνεχης επιμορφωση κλπ)σε άλλα πράγματα θα μείνω πίσω.Οπως στο που θα ζω.Δεν ξερω ακομα ποσο θα το αντεξω. Η αληθεια βεβαια είναι ότι οι δικοί μου είναι πολύ διακριτικοί, αν και τα χρηματα που βγαζω απο part time ειναι ψιχουλα δεν εχουν θεμα, δεν ασχολουνται ποτε μπαινω ποτε βγαινω, για μεγαλο διαστημα οταν ημουν μικρη δεν εμενα μαζι με τη μανα μου και μεσα μου ισως να το εχω και αναγκη ακομα ολο αυτο, να μη ειμαι ετοιμη να φυγω ουτε και συναισθηματικα. Αλλα απο την αλλη μου αρεσει που επιτελους μετα απο χρονια τα παμε καλα και νιωθω ''οικογενεια'' μαζι τους γιατι οταν ημουν εφηβη οπου παντρευτηκε η μανα μου τον πατριό μου υπηρχε κακη ατμοσφαιρα και αποξενωση στο σπιτι.Εχω σκεφτει(ειμαι απαραδεκτη το ξερω) να παω καποια στιγμη στο ισογειο να μεινω μονη, δε θα εχει διαφορα αλλα για μενα θα ειναι τεραστια(τη γιαγια μου την 'πεθανα' ηδη οπως καταλαβατε).Γενικα αναγκες και σκεψεις οτι μεγαλωνω μου εχουν μπει απο τοτε που εκλεισα τα 25. Το ακουω και απο αλλους. Δε θελω να κανω μαλακιες στη ζωη μου και στα 30 μου να πληρωνω τα σπασμενα.Αλλα η ανακαλυψη πριν απο μηνες οτι ακομα και στο δωματιο μου, στο ιδιο σπιτι ωρες ωρες ασφυκτιω(χωρις να με ενοχλουν οι δικοι μου ουσιαστικα)ηταν κάτι που δε μου ειχε περάσει ποτε απο το μυαλό ως τώρα. Τι να κανω; Να επενδύσω τα λεφτα στη μορφωση μ και στη δουλεια που ευελπιστω να κανω(εχω και εγω τα ονειρα μου)και να συμβιβαστω για τα επομενα χρονια; Αυτη είναι και η πιο λογική επιλογή. Είναι κακο που σκεφτομαι έτσι;Οταν ημουν μικροτερη πχ 18-20 ουτε που ηθελα να φυγω ποτε απο το σπιτι(εννοω ευχαριστως θα εμενα πανω-κατω), μετα που ημουν λιγο τα μυαλα στα καγκελα ελεγα''θα νοικιασω, γιατι οχι''αλλα τελικα ερχεται η μερα που βλεπεις τι σε συμφερει πραγματικα. Παντως, αν ειχα σχετικα σταθερη δουλεια(σημερα ολα παιζονται)και εβγαζα κανα 1000-1200 θα την εκανα.Η μανα μου επειδη εχει κακες εμπειριες που ειχε τη γιαγια απο κατω απο νωρις μου το ειχε περασει''εσενα η ζωη σου ειναι μακρια απο αυτο το σπιτι''αλλα ξερω οτι το ελεγε καθαρα για οταν ερθει η ωρα να παντρευτω. Αλλα εγω υποθετικα μπορει να μην παντρευτω και ποτε.Ετσι θα παει;Δε θελω να φυγω απο το σπιτι στα 35 μου. Αντε στα 30.Δεν ξερω τι θελω να πω τοση ωρα που γραφω, εχω μπλοκαριστει.