ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και τρια χρονια το μυαλο μου γυριζει μονο σε εσενα, παροτι δεν σε ειχα ποτε. Και εκει που κατι παει να γινει, να ξεκολλησω- τσουπ, σε πετυχαινω τυχαια και μου χαμογελας, αυθορμητα και τοσο γλυκα. Ακομα κι αν δεν το αντιλαμβανεσαι αυτο το χαμογελο σημαινει τοσα πολλα για εμενα. Και ξαφνικα ολα παλι απο την αρχη. Οσο κι αν προσπαθω να μην σε σκεφτομαι, με οποιονδηποτε και αν προσπαθησω να προχωρησω, απλα δεν μπορω. Καποτε μου ειχες πει πως με αγαπας, αλλα με εναν αλλο τροπο, κατι ιδιαιτερο. Μπορει να μην συνεβη τιποτα αναμεσα μας, αφου ειμαι απλα "μια φιλη", αλλα σημερα θελω να σου πω πως μου λειπεις απιστευτα. Μου λειπουν οι βαθυστοχαστες, μεταμεσονυκτιες -φιλικες- συζητησεις μας, το γελιου σου, τα πειραγματα σου, το βλεμμα σου και εκεινη η απεραντη σιωπη που επεφτε οταν στερευαμε απο λογια. Εμενα μου αρκουσε και μονο που ησουν διπλα μου, η σιωπη αυτη εκανε τον μεγαλυτερο κροτο απο οποιαδηποτε λεξη. Δεν ξερω γιατι απομακρυνθηκαμε ετσι, ισως να φταιω και εγω, που δε μπορουσα να αρκεστω στη φιλια σου, ισως το οτι ειμαστε εντελως διαφορετικοι ανθρωποι, διαφορετικοι κοσμοι. Παντως σε σκεφτομαι και νομιζω οτι σε αγαπαω, με τον δικο μου ιδιαιτερο τροπο αυτη τη φορα... ευχομαι να εισαι καλα και να χαριζεις το χαμογελο σου απλοχερα, οπως κανεις...