ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τι ωραια που ηταν η ζωη μας τοτε θυμασαι?βραδυα και βολτες και αγκαλιες στο λιμανι στο παρκο στις καφετερειες στα σπιτια των φιλων στα μπαρακια.πως μπορεσα εγω και νομισα εστω για μια στιγμη πως υπηρχε απο εσενα καλυτερο?εσυ που με αγαπουσες και με προστατευες που ησουν ο φιλος μου και ο συντροφος μου?εσυ που θελησες να αλλαξεις τη ζωη σου για χαρη μου κι εγω δε μπορεσα και μετα το βρηκα μπροστα μου?θυμασαι εκεινη τη μερα που δουλευες και θα κατεβαινες για να με πας,ω τι αστειο ενα τεταρο δρομο?θυμασαι τοτε που παλι τα ιδια συνεβαιναν και εσυ εκει καθε μερα και παντα και τωρα και..το αστειο ειναι πως χτες με πηραν τηλεφωνο και μου ειπαν να ρθω για δουλεια κι εγω δε μπορω.ξερεις δεν γινεται και για πρωτη φορα καταλαβαινεις, πως δεν ειναι οτι δε θελω να ειμαι μαζι σου απλα για την ωρα δε γινεται.μακαρι να ησουν εδω.εσυ εισαι ο τοπος μου η πατριδα μου,η αγκαλια μου,η μερα μου το φως των ματιων μου και η ανασα που ζω.πως θα περασει η υπολοιπη ζωη μου χωρις εσενα?πως θα ζησω σε τουτο τον κοσμο τον δυσκολο,τον ψευτικο τον ανελπιδο χωρις να κοιταζω καθε μερα τα ματια σου?οταν θα το διαβασεις να χαμογελασεις γλυκοστρουμφενιε μου,δεν ειναι πονος που με ωθησε να το γραψω αλλα αγαπη.μη στεναχωριεσαι καποτε τη ζωη μας θα τη στρωσουμε οπως θελουμε και θα χουμε εναν κηπο οπως τοτε, να μυριζει γιασεμι και θα καθομαστε και παλι στην ιδια αυλη σε μια καρεκλα και ολα θα ειναι αλλιωτικα.η ελπιδα και η πιστη δινει δυναμη και εμας μας περισσευουν και τα δυο.σε αγαπαω και ολο το αιμα της καρδιας που εχω μεσα μου, μαζευτηκε αυτη τη στιγμη ,που ο θεος ξημερωνει μια νεα μερα σε εναν κοσμο παλιο και την κανω φυλαχτο για να στην στειλω.θα σε δω σε ενα ονειρο οπως τοτε να χαμογελας και να παιζες με τη θαλασσα,σε φιλω και να ξερεις ο δρομος ο μυστικος που χαραξαμε φτανει,μια θαλασσα μας χωριζει μονο και μια αποφαση που αν καποτε δεν παρω θα ειμαι εκει για να χειροκροτω το δρομο σου καθως τον περπατας οπως και να χει.