ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κυριακή πρωί. 12 το μεσημέρι. Ξυπνάω ανάμεσα σε Χρυσές Ευκαιρίες, ανοιχτή τηλεόραση και φώτα.. «Μια απ’ τα ίδια» σκέφτομαι και κάνω ένα επιφώνημα τσαντίλας με τον εαυτό μου..Το κεφάλι μου είναι καζάνι. Χτές είχα βγει και τα ποτά ήταν μπόμπες...Δεν θα βγαινα με τίποτα και για κανένα λόγο απ’ το σπίτι..παρα μόνο για τσιγάρα..Σιχτιρίζωντας και αυτή τη συνήθεια κατεβαίνω στο περίπτερο απένατι απ’ το Εθνικό Μουσείο..Μάρνη και Πατησίων γωνία..Βλέπω 2 άστεγους φασκελοκουκουλομένους, αγκαλιά με κάτι χαρτόνια και κουβέρτες πιο βρώμικές από αυτές πού θα βαζές σε κανά σταύλο. Δε λυπαμαί. Απλά παρατηρώ..Λυπόμουν στην αρχή.. Αγοράζω και ένα καφέ και πάω..Που πάω; «Ας παώ να πιω το καφέ στο Πεδίο..» σκέφτηκα..να δω και την περιβόητη ανάπλαση...Ρίχνω μία γρήγορη ματιά πίσω μου..κοιτάω την Τοσίτσα..κοιτάω τους θαμώνες..Είναι πάντα εκεί..σταθερά και πιστά..Πάλι ξεφυσάω βαρύα. Όλα γυρω μου βρώμικα..σα να χουν να πλυθεί χρόνια αυτός ο δρόμος..Έφτασα στο Πεδίο του Άρεως..”Έχω καιρό..πολύ καιρό..”Με το που μπαινείς βλέπεις το Κωνσταντίνο καβάλα στ’αλογο...Και αυτός εκεί, σταθερά και πιστά..”Μα καλά..όλα τα χε η Μαργιωρή το άγαλμα χρειαζόμαστε...”σκέφτηκα... Απέναντι μια πινακιδά τεραστιαίων διαστάσεων..ΠΡΟΥΛΟΠΟΓΙΣΜΟΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ: 9,150,000EUROS…Ασυναίσθητα ψιλαφίζω την τσέπη μου και πιάνω 2 κερματάκια μόνο.1,2EUROS, ρέστα από τον καφέ και τα τσιγάρα..”Χμμμ..πάλι ταπί..”. Με το που αρχίζω να περπατάω στο Πεδίο αναμνήσεις έρχονται σα βολίδες...Indie Free Festival,”’Εξω τα κάγκελα απ το Πεδίο!!!”, μπύρες, ξενύχτια, χωροί, φιλιά, γέλια και παρακολουθήσεις..Ποίος παρακολουθεί ποιόν; Μιά παλιοπαρέα παρακολουθούμε, αυτές τις περίεργες φάτσες που ψάχνουν κάτι να βρούν, κάπου να κουρνιάσουν, κάτι να θωπεύσουν ή να σου κλέψουν...Χρόνια τώρα αυτοί εκεί, βασιλεύουν όταν πέσει το σκοτάδι..Παρατηρώ γύρω μου..Βολτάρω ανάμεσα σε μανάδες και παιδία, 75-χρονους σεκιουριτάδες «πανέτοιμους» να κυνηγήσουν τα εγκληματικά στοιχεία..Δε βλέπω αλλαγές..μονό κάτι ασύμμετρα κόκκινα μεταλλικά παλούκια ξεφυτρώνουν εδώ και κει...λουλούδια ξεραμμένα, συντριβάνια καινούργια μεν εκτός λειτουργίας δε..Βγαίνω στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και ηρεμώ..Γνώριμη ζώνη..αγαπημένη..Απέναντι το Τηνιακό. Το καϊμένο στέκει ακόμα εκεί έτοιμο να κεράσει τους φοιτητές φτήνη μπύρα και τσίπουρο..”Πόσο γουστάρω την Αθήνα ρε πούστη μου”…Πόσο θα ήθελα να σε καθαρίσω, να σ’ αδειάσω, να σ’ αναπλάσω....”Ανεβαίνω την Καλλιδρομίου. Αγοράζω με τα ψιλά μια μπύρα και από κει φτάνω λόφο του Στρέφη.. Φτάνω στο γήπεδο του μπάσκετ..Από κάτω τα Εξάρχεια βράζουν στη σιωπή τους...Ανάβω άλλο ένα απ’ τα τσιγάρα μου. Πίνω τη μπύρα μου και φωνάζω στην Αθήνα..”Eϊ...μ’ακούει κανείς...; Μάνα μ’ακούς..; Κοκκινόπουλε μ’ακούς..; Αν ναι αν τους πείτε ο΄τι.......!!!!”..Τότε ένας τύπος μου μάλλον με παρατηρούσε να λίωνω στη συγχισή μου και αν βράζω στο ζουμί μου φωνάζει..”Ψηλέ μην αναπολείς..ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΣ!!!!!!”..