ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ημουν στο μετρο,μεσα στο βαγονι.Ειχε κόσμο και -κλασσικα- ημουν όρθια.Καποια στιγμη ένας ζητιάνος περασε απο δίπλα μου.Είχε πατερίτσες για να κρατιεται ενω περπατουσε αφου το ενα(!) του ποδι τον εκανε ανικανο να κουνηθει χωρις αυτες. Ενω περνούσε απο δίπλα μου το μετρο σταμάτησε αποτομα στη μεση της διαδρομης με αποτέλεσμα ο ζητιάνος να χάσει την ισορροπια του και να πέσει κατι.Του ηταν πολυ δύσκολο να σηκωθεί.Εκείνη τη στιγμή πηγα να πάω να τον βοηθήσω και να τον σηκώσω.Ναι....μονο εγω...κανενας αλλος...μου ηταν αρκετα δυσκολο να τον σηκωσω αλλα και παλι δεν ηρθε κανεις να βοηθησει.Ολοι οι υπολοιποι στο μετρο απλα κοιτουσαν,(σαν)να μη τους περασε καν απο το μυαλο να βοηθησουν....απλα...κοιτουσαν!Μολις τον βοηθησα να σηκωθει,εφυγε γρηγορα αφου πρωτα μου έριξε ενα βλεμμα ευγνωμοσυνης και συνεχισε να περναει τα βαγόνια χωρίς βεβαια κανενα εμποδιο αφου ολοι ειχαν φροντισει να εχουν μια "αποσταση ασφαλειας" απο αυτον.Μόλις εφυγε ολοι γυρησαν και κοιταξαν με ενα βλέμμα απέχθειας,λες και έκανα κατι τραγικό,λες και βοηθώντας τον ζητιάνο "κόλλησα" και εγώ κατι..Εκείνη τη στιγμή μια μεγαλη κυρια(θα έλεγα περιπου 55-60 χρονών)γυρισε και μου είπε "Να πλύνεις τα χέρια σου αμέσως".Δε ξέρω αν το είπε με καλοσύνη ή οχι,παντως θυμαμαι την απέχθεια στο βλεμμα της το οποιο συνεκρινα με το βλεμμα του ζητιάνου....Που εχει παει η ανθρωπια?