ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι σα να βρισκεσαι μεσα σε ομιχλη, σαν ολα αυτα που συμβαινουν γυρω σου να μη σ αγγιζουν. Υπαρχεις στις παρεες μηχανικα, γελας θυμωνεις συγκινεισαι, αλλα οχι με την ψυχη σου, σαν κατι να σε κραταει πισω, να σε βαραινει. Δεν εχεις ορεξη να ξυπνησεις το πρωι, να ασχοληθεις με πραγματα που παλια σου διναν μεγαλη χαρα. Θυμαμαι ολοι λεγανε οτι εισαι πανεξυπνο παιδι, θυμαμαι το βλεμμα σου τον ενθουσιασμο σου για καθετι το καινουριο που δοκιμαζες οσο μικρο κι ασημαντο κι αν ηταν. Και τωρα παρολο που δεν εχεις καποιο προβλημα πρακτικα -ολοι εχουμε τα μικροπροβληματα μας, αλλα τα βασικα, τα απαραιτητα τα εχεις- σε βλεπω να αμφισβητεις τα παντα. Να κλεινεσαι στον εαυτο σου, να υποτιμας τις ικανοτητες σου, να μη νιωθεις την αγαπη των γυρω σου. Το ξερω οτι ψαχνεις να βρεις την αιτια για ολα αυτα. Σε παρακολουθω να βασανιζεσαι τα βραδια πριν κοιμηθεις οταν το μυαλο βγαζει στην επιφανεια ολα αυτα που ηταν παραμερισμενα κατα τη διαρκεια της μερας. Ομως δεν ξερεις πως να τα βαλεις σε μια σειρα, δεν ξερεις πως να νιωσεις και περισσοτερο πως να εκφρασεις τα συναισθηματα σου. Ισως παλι να φοβασαι να ζητησεις βοηθεια και βαρυνεις τους γυρω σου με κατι που ουτε εσυ μπορεις καλα καλα να προσδιορισεις. Μακαρι να μπορουσες να δεις πως η αγαπη δε θα σου λειψει ποτε, πως μπορεις να στηριχθεις πανω της και να διωξεις οτι σε εχει σκοτεινιασει..