ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχτές μου τηλεφώνησε η μητέρα μου και με ενημέρωσε για τον θάνατο ενός θείου μου. Ήταν 86 χρονών και ενώ δεν είχα και πολλά πάρε δώσε μαζί του ένοιωσα κάπως περίεργα. Ήταν κτηνοτρόφος βγαλμένος από τα βάθη της ελληνικής επαρχίας. Η άποψή του για διάφορα κοινωνικά θέματα; η χειρότερη. Για τους gay; καλύτερα να μην πω. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός είχα ένα σκύλο του οποίου του είχαν κόψειτην ουρα πριν φτάσει στα χέρια μας. Ο καημένος όταν ήταν χαρούμενος και προσπαθούσε να κουνήσει την ουρά του, κούναγε περα δώθε όλο το πίσω μέρος του σώματός του... Ο θείος όταν το έβλεπε αυτό έσκαγε στα γέλια και έλεγε στον πατέρα μου ''ρε αυτός ο σκύλος είναι π... τι τον κρατάς και δεν τον διώχνεις;''Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί η μητέρα μου στο τηλέφωνο μου είπε και κάτι ακόμα. Ο θείος λίγο πριν πεθάνει ζήτησε από τα παιδιά του να μην μαλώνουν και όταν κατάλαβε ότι το τέλος είναι κοντά έβαλε τα κλάματα. Αυτό δεν το περίμενα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον συγκεκριμένο άνθρωπο να κλαίει, αλλά ταυτόχρονα συνηδειτοποίησα πόσο ίσοι είμαστε όλοι απέναντι στην κοινή μας μοίρα. Αν τον συναντούσα ξανά θα του έλεγα αυτό ακριβώς, οτι δηλαδή όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα του τι πιστεύουμε, από που ερχόμαστε, πιον αγαπάμε είμαστε ίδιοι, αλλά αυτό είναι κάτι που τώρα πια θα το ξέρει και ο ίδιος...