ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω φτάσει σε σημείο που αν δεν τα πω κάπου θα σκάσω.Είμαι 22 χρονών, μόνος, χωρίς να έχω φιλήσει ποτέ κοπέλα, για παραπάνω ούτε συζήτηση. Ζω πλέον μέσα στην μιζέρια και την κατάθλιψη, είτε κάτσω σπίτι είτε βγω έξω. Αν κάτσω σπίτι, τρελαίνομαι και σκέφτομαι πόσο μόνος και μίζερος είμαι. Αν βγω έξω, βλέπω τους πάντες χαρούμενους με τις κοπελίτσες τους και τελειώνω ψυχολογικά σκέπτοντας την κατάντια μου.Θεωρητικά είμαι σε καλή σχολή, δεν έχω οικονομικά προβλήματα, δεν έχω οικογενειακά προβλήματα και έχω την υγεία μου. Έχω και αρκετά άτομα να βγω έξω και να συζητήσουμε τίποτα. Έχω και 1-2 ενδιαφέροντα. Θεωρητικά όλα καλά, εκτός από τον συναισθηματικό τομέα. Τόσα χρόνια το άντεχα αλλά πλέον 1,5 χρόνο τώρα έχω φτάσει σε αδιέξοδο... σε τέρμα... δεν αντέχω. Δεν ξέρω τι φταίει. Φυσιολογικό σώμα έχω, ντύνομαι καλά, έχω τρόπους, είμαι ευγενικός, έχω χιούμορ και νομίζω πως έχω μια φυσιολογική φάτσα. Έχω κάνει άπειρες προσπάθειες με τις γυναίκες και ποτέ δεν γίνεται τίποτα. Όλο παραμύθια και άκυρα συλλέγω. Και πιστέψτε με έχω κάνει άπειρες προσπάθειες. Δεν μιλάω για 2-3 φορές. Έχω όντως κάνει πολλές προσπάθειες. Ίσως έχω υψηλά στάνταρ; Μπορεί, αν και βλέπεις πάρα πολλές σαν τις κοπέλες που μου αρέσουν να κυκλοφορούν έξω οπότε δεν νομίζω να είμαι πολύ επιλεκτικός. Ίσως είμαι άσχημος; Μπορεί, δεν ξέρω, δεν μου το είπε κανείς κατάμουτρα. Το θέμα είναι ότι προσπαθώ να το ελέγξω αλλά δεν μπορώ πλέον, και όλα τα υπόλοιπα(σχολές κτλ.) παίρνουν την κάτω βόλτα γιατί δεν έχω διάθεση για τίποτα. Προσπάθησα 2 φορές να κάνω κάτι με μια κοπέλα που δεν μου άρεσε, η οποία ενδιαφέρθηκε, για να αρχίσω και γω από κάπου, το πίεσα αλλά στο τέλος δεν μου πήγε η καρδιά. Δεν ήθελα να βρεθώ με κάποια που δεν μου αρέσει και στο τέλος να βρεθώ σε διπλάσια μιζέρια και να πληγωθεί και η άλλη άδικα.Πλέον κάθομαι και κλαίω και χτυπιέμαι άδικα όλη μέρα. Νιώθω ένα μόνιμο σφίξιμο με την κατάντια μου. Με έχει φάει το άγχος και η αγωνία. Ακούω και τις σαχλαμάρες των υπολοίπων "ότι θα έρθει και μένα η σειρά μου" και "ότι θα βρω και γω κάποια"¨, αλλά αυτό ποτέ δεν συμβαίνει. Τόσα χρόνια πέρασαν, τα φοιτητικά μου χρόνια σχεδόν τέλειωσαν, και δεν έρχεται. Πότε θα έρθει; Στα 30; Στα 40; Στα 50; Toν έρωτα και το σεξ δεν τον γνωρίζεις όταν έχουν γίνει τα μαλλιά σου άσπρα και δεν σου σηκώνεται. Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια περνάνε, και η αυτοπεποίθηση μου πέφτει όλο και πιο κάτω. Ίσως είναι λάθος όλο αυτό το πράγμα και μου έχει γίνει έμμονη ιδέα και αυτοσκοπός αλλά δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο. Τόσα χρόνια, ήμουν αφοσιωμένος σε βιβλία, χόμπι, αθλήματα, ενδιαφέρονται κτλ. και δεν αγχωνόμουν τόσο για αυτό και δεν κατάλαβα πότε πήγα 22 και τελειώνω και τα φοιτητικά μου χρόνια και δεν έχω βρει ούτε μια κοπέλα αν και έχω προσπαθήσει. Δεν έχω κάνει τίποτα σεξουαλικό. Η ζωή μου περνάει και νιώθω σαν να ζω μισή ζωή όχι ολόκληρη.Θα γούσταρα πολύ να κατηγορήσω τις κοπέλες αλλά δεν φταίνε αυτές. Φταίνε αυτές που εγώ μπορεί να είμαι κακάσχημος ή πανίβλακας ή οτιδήποτε και δεν με γουστάρουν; Φυσικά και όχι. Και γω στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Και στην τελική δεν νομίζω ποτέ να την έπεσα και σε κάποια ψωνισμένη με ύφος, όλες με τις οποίες ασχολήθηκα νορμάλ κορίτσια ήταν. Μπορώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου που δεν προσπάθησε αρκετά... αλλά ούτε αυτό μπορώ να το κάνω. Προσπάθησα όσο μου έβγαινε, και έχω φτάσει στα όρια μου πιστεύω. Πλέον δεν μου έχει μείνει κουράγιο ούτε αυτοπεποίθηση, γιατί και αυτά σε συνάρτηση με το αποτέλεσμα πάνε. Όταν το αποτέλεσμα είναι ας πούμε 0 στα 20, τότε τι αυτοπεποίθηση να έχω; Όταν πιστεύω στον εαυτό μου αλλά τρώω τα μούτρα μου ας πούμε 10 φορές συνεχόμενα, τι αυτοπεποίθηση να έχω; πως να συνεχίσω να πιστεύω στον εαυτό μου; Το πιο πιθανό είναι να πέσει κάποιος στην κατάθλιψη στις 2 χυλόπιτες... φαντάσου στις 10 τι θα γίνει. Και έχω κυνηγήσει και μήνες ολόκληρους γυναίκα, και έχω χαλάσει τη διάθεση μου για μήνες ολόκληρους για γυναίκα, και όλα τα έχω κάνει ενώ θεωρητικά δεν είχαμε κάνει και τίποτα. Έκλαιγα για γυναίκες που απλά βγαίναμε και μιλούσαμε και δεν γεύτηκα ούτε τα χείλη τους... τόσο χαζός είμαι και πιο χαζός κατέληξα να είμαι.Πλέον όλα έχουν διαστρεβλωθεί στο μυαλό μου. Δεν ξέρω τι να πιστέψω, δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω τίποτα. Πάντως το σίγουρο είναι ότι δεν έχω κουράγιο και ενέργεια για τίποτα, και μονίμως νιώθω σαν κάτι να μου τρώει τα σωθηκά και νιώθω απεριόριστα άγχος και πίκρα.