ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 40 χρονών με γυναίκα, παιδιά, δάνεια, εξοχική κατοικία, δίλιτρο, ελεύθερος επαγγελματίας, που κάποτε έβγαζα όσα ήθελα και με τη σημερινή κατάσταση έχω χάσει τη μπάλα και την παλεύω όπως μπορώ.Κάθομαι τώρα στο γραφείο, με πονάει το στομάχι μου, έχω πιει ένα zadac, που δεν μου κάνει τίποτα, καπνίζω ένα πούρο από το στοκ γκλαμουριάς του κάποτε (πρέπει να τα καπνίσω να ησυχάσω από το παρελθόν), πίνω μια pepsi-cola με λεμόνι που μου αρέσει και χαζεύω από το παράθυρο τον κόσμο να περνάει, αφού όρεξη για δουλειά δεν υπάρχει. Άντε να σηκώσω το τηλέφωνο μέχρι εκεί. Δια ζώσης κανένας. Κοιτάω κατά βάση τις γυναίκες, με τα πολύχρωμα παντελόνια τους, τα σορτσάκια τους, τα φορεματάκια τους, τα πεντικιούρ τους, πολλές με ωραίο μεγάλο στήθος, άλλες ψηλοκώλες, έχει ισιώσει η ράτσα πατριώτη. Να τα καλά του βάλτου. Πρώτα από τη δουλειά και το κηνύγι του χρήματος, δεν άδειαζα ούτε να τις κοιτάξω. Θα μου πεις όμορφη γυναίκα έχεις. Γυναικάρα και μάνα 3 παιδιών. Εντάξει δε λέω, αλλά ούτε να αδειάζω να κοιτάξω; Λοιπόν γι΄αλλού ξεκίνησα. Τώρα μη σας το παίξω Ξανθόπουλος, αλλά έστησα επιχειρήσεις από το μηδέν, κονόμησα, έγινα "κάποιος", παιδεύτηκα πολύ και τούτην εδώ την ώρα έκανα έναν ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ τί έχω πάρει, τί έχω γευτεί από τη ζωή μέχρι τώρα. Και ξέρετε τί γεύση μου ήρθε στο στόμα. Η γεύση που έχεις, όταν έχεις φάει 2 στάλες μέλι και 40 βαγόνια σκατά. Μάλιστα. Περαστικά μου και ας πρόσεχα. Δε με λυπάμαι καθόλου. Ευτυχώς που ήρθε η κρίση. Από σωστός άνθρωπος, έγινα αρχικά ψώνιο, μετεξελίχθηκα σε νούμερο και φτάνοντας στο απώγειο της μαλακίας μου έγινα το απόλυτο δήθεν, τώρα άρχισα να προσγειώνομαι να θυμάμαι τον παλιο καλό εαυτό μου που είχα θάψει, άρχισα να συνέρχομαι. Και τόσοι άνθρωποι γύρω μου δε φώναξε κανείς "Που πάς ρε Καραμήτρο. Πάρτο αλλιώς γιατί βρήκες ξέρα". Μα κανείς. Όλοι στο γλείψιμο και στο χειροκρότημα, μη πέσουν σε δυσμένεια. Κάτι ψέλισε κάποτε η γυνάικα μου, που είμαστε μαζί από 16 χρονών, αλλά το έπαιξα ο έχων, κατέχων και πληρώνων αδρά και κοριτσάκι βούλωστο κι άντε για ψώνια. Καλά να πάθω. Σε λίγο θα κλείσω την επιχείρηση και θα πάρω τη γυναίκα μου να πάμε να φάμε οι δυό μας σε μια ψησταριά. Έχω να φάω σε ψησταριά πάνω από 12 χρόνια. Τη σνόμπαρα. Άμα δεν έφτανε ο λογαριασμός σε μπιλιετάκι μέσα στο δερμάτινο και δεν ήταν τριψήφιο το νούμερο δεν το ευχαριστιόμουνα το φαγητό. Τρομάααααρρραααα μου. Και πάντα με παρέα, τους αυλικούς μου, τους yes sir. Τέτοιο νούμερο που ήμουν τέτοιους ήθελα. Ρε καλά να πάθω .Ήθελα και μέγαρο μουσικής με φράκο και παπιόν ο πιγκουίνος.