ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που νιώθω ένα βάρος μέσα στην καρδιά μου, μία μελαγχολία που με ρίχνει βαθιά σε μια περισυλλογή για αυτά που πέρασαν και έζησα, για όσα δεν έζησα -που ήταν περισσότερα- για τις πίκρες του παρελθόντος...και δυστυχώς υπήρξαν πολλές...κάποιος θα νόμιζε ότι βρίσκομαι στα γηρατειά μου...κι όμως, είμαι υποτίθεται πολύ νέα και όλη η ζωή είναι μπροστά μου.Και θυμώνω με τους γύρω μου, που δεν γνωρίζουν τίποτε άλλο παρά μόνο να κριτικάρουν,να χλευάζουν πίσω από την πλάτη και να κακολογούν,χωρίς να προσπαθούν έστω και λίγο να καταλάβουν τον άνθρωπο που έχουν δίπλα,τι τον προβληματίζει,τι νιώθει,απλά και μόνο ενδιαφέρονται να αποδείξουν ότι υπερτερούν.Το χαμόγελο, ξέρετε,παραπλανά, κρύβει πολλές φορές βαθιά θλίψη και γι αυτό θέλει να ξορκίσει το κακό.Κάποιες ώρες φτάνω να σιχαίνομαι το ανθρώπινο είδος,την ίδια στιγμή όμως συγκινούμαι στην σκέψη ότι ΕΥΤΥΧΩΣ έχω κάποια λίγα άτομα στη ζωή μου που ξέρω πως τουλάχιστον δε θα με προδώσουν ποτέ και αυτό με κάνει να συνεχίζω...