ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μέσα σε αυτό το σπίτι. Είμαι 20 χρονών κ μένω με τους γονείς μου. Ό,τι κ αν κάνω τους φαίνεται λίγο, ειδικά στον πατέρα μου. Έκατσα χθες κ μαγείρεψα, σιγύρισα το σπίτι, έστρωσα τα κρεβάτια, έπλυνα τα πιάτα κ τώρα το πρωί που ξύπνησα νωρίς μόνο κ μόνο για να φτιάξω πρωινό, άρχισε το παραλήρημα. Ότι είμαι 20 χρονών γομάρα κ όλη μέρα κοιμάμαι, ότι οι εξετάσεις τελείωσαν κ τώρα έχω υποχρεώσεις, ότι όσο μένω στο σπίτι τους θα κάνω ότι γουστάρουν αυτοί κ άμα δε μ´αρέσει να σηκωθώ να φύγω. Προσπάθησα να μιλήσω, να του πω ότι θα τις έκανα ούτως ή άλλως τις δουλειές σήμερα κ εκεί τα πήρε κ άρχισε να φωνάζει θα το βουλώσεις επιτέλους; Οπότε γύρισα απ´την άλλη κ με έπνιξαν τα δάκρυα, για να αποφύγω τον τσακωμό. Μου ασκούν ψυχολογική πίεση κ δεν το καταλαβαίνουν, έτσι κ πάω να πω τίποτα με ειρωνεύονται: σιγά βρε κακομοίρα, πού τα έμαθες εσυ αυτά, κλπ. Δεν ξέρουν πώς κάνουν άλλες κοπέλες στην ηλικία μου, ασχολούνται με μαλλιά κ νύχια, γκομενίζουν, το διάβασμα γραμμένο κ καμιά βοήθεια στο σπίτι. Μια τέτοια έπρεπε να χουν μπας κ εκτιμήσουν λίγο τη συμπεριφορά μου. Πνίγομαι εδώ μέσα, μακάρι να μπορούσα να τα βροντήξω όλα κ να σηκωθώ να φύγω...