ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το πένθος είναι βαρύ θέμα.Ειδικά όταν το περνάς μέσα στο σπίτι σου,μόνο τότε καταλαβαίνεις για τα καλά τι συμβαίνει...Πόλεμος κανονικός! Με το μέσα σου,με το έξω σου,με τους γύρω σου...Όλα αλλάζουν,καμιά φορά προς το καλό,καμιά φορά προς το κακό... Όταν πέφτω ψυχολογικά επειδή τη σκέφτομαι,δεν θέλω κανέναν να με σηκώσει.Θέλω απλά να το περάσω, να κάνει τον κύκλο του και να φύγει. Πάντα φεύγει και πάντα ξανάρχεται. Η ζωή συνεχίζεται,λένε. Φυσικά! Ζω τη ζωή μου όσο περισσότερο μπορώ. Έχω λίγους αλλά καλούς φίλους, βγαίνω βόλτες, έχω έναν πολύ καλό άνθρωπο δίπλα μου που με αγαπάει πολύ, κάνω ταξίδια...Γενικά βρίσκω τρόπους να ξεφεύγω. Όχι απο όλα όμως...Δεν μπορείς να ξεφύγεις απο τις αναμνήσεις. Θυμάμαι οτι ήταν το κορίτσι που τα αγόρια ήθελαν για σύντροφο τους, που οι μανάδες και οι πατεράδες ήθελαν για κόρη τους, που όλοι μικροί και μεγάλοι ήθελαν να είναι φίλοι της. Άφηνε ελεύθερο το γέλιο της κι όλοι έμεναν σιωπηλοί για να την ακούσουν. Έμπαινε σ'έναν χώρο και τραβούσε όλα τα βλέμματα... Η αύρα της παρέσερνε τα πάντα. Κυρίως τα άσχημα...Τα έπαιρνε μαζί της και τα έστελνε στον αγύριστο... Με τους γονείς μου δεν μιλάμε για εκείνη.Στεναχωριούνται και δεν τους βγαίνει λέξη...Κάποιες φορές "ζηλεύουν" τη σχέση που έχω ακόμα μαζί της. Όνειρα,συναισθήματα,"σημάδια"... Ήταν,είναι και θα είναι παντού. Στους φίλους της, στο αυτοκίνητο της που δεν λέω να αλλάξω κι ας πάλιωσε, στα ατέλειωτα βράδια που γελούσαμε μέχρι δακρύων αλλά πάντα με προσοχή μη ξυπνήσουμε τους γονείς, στον ήχο της φωνής της που παραμένει στο μυαλό μου... Γελούσε και φώτιζε όλος ο κόσμος...Ήταν,είναι και θα είναι για πάντα η αδερφή μου... :)