ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
16.7.2013 | 16:52

-

Έχω διαγνωσθεί με κατάθλιψη από ειδικό, έχασα 10 κιλά αυτόν τον χρόνο λόγω άσχημων καταστάσεων...είμαι σε μια περίοδο της ζωής μου που προσπαθώ να ξεπεράσω, ότι με πλήγωσε και με έκανε να αισθανθώ μεγάλη άρνηση προς τον ευατό μου και έπειτα προς τον κόσμο που με περιτρυγυρίζει.Και προσπαθώ..καθημερινά, όχι να ξεχάσω τους φόβους μου αλλά να τους αντιμετωπίσω και να τους κάνω να χαθούν μια για πάντα.Και την στιγμή εκείνη που το ΄χω πάρει απόφαση, μου ανακοινώνει η μητέρα μου ότι απολύουν τον πατέρα μου τον Σεπτέμβρη από την δουλειά του.Η μητέρα μου δεν δουλεύει...εγώ είμαι φοιτήτρια έξω από την Αθήνα στην μέση των σπουδών μου.Πλάνταξα στο κλάμα, όχι λόγω αδυναμίας ούτε λόγω ατυχίας ή όπως αλλιώς μπορεί να το λένε, αλλά λόγω του ότι όλες οι προσπάθειες που κάνω ως σήμερα για να νιώσω καλύτερα ''καταστράφηκαν΄΄σε μια στιγμή...Δεν υπάρχει τίποτα , ούτε ελπίδα, ούτε καλή θέληση, ούτε μέλλον..και η έκφραση εκείνη των άλλων!Πόσο ψέύτική?Μην στεναχωριέσαι θα περάσει!Και ντρέπονται να σε κοιτάξουν και οι ίδιοι στα μάτια καθώς δεν το εννοούν.Το βλέμμα της ''λύπησης''.Πως γίνεται εξάλου, να επουλώσεις μια πληγή που παραμένει ακόμη ανοιχτή;Έχω σκεφτεί την αυτοκτονία, αλλά εαν υπάρχει όντως κάτι μετά από αυτό που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε θάνατο, δεν θα άντεχα να δω ούτε μια στιγμή την έκφραση των δικών μου ανθρώπων, να στάζουν δάκρυα και να επικρατεί δυστυχία λόγω της απώλειας μου.Δεν το επιτρέπω αυτο.Ούτε θεωρώ πως με διακτέχει δειλία και αδυναμία, απλά κουράστηκα να προσπαθώ, νιώθω πως πλέον δεν έχω να προσφέρω τίποτα παρα μόνο θλίψη σε μένα και τους γύρω μου.Να αρρωσταίνω κομμάτια του εαυτού μου και έπειτα να μεταδίδω στους δικούς μου τα κομμάτια αυτά..Να τους αρρωσταίνω καθημερινά, τρέφοντας τους από την θλίψη μου.Βλάπτω, χωρίς να ευθύνομαι, άθελα μου. Πόσο θα θελα όλα να ταν πιο απλά μέσα μου, έστω και για μια΄στιγμή-θα αναζητούσα την λύτρωση των δικών μου και μέσα από αυτήν θα αποκτούσα φτερά και θα ελευθερωνόμουν.Και η ψυχή μου, θα ήταν ήρεμη, θα γελούσε εκεί πάνω προσπερνώντας μέσα από τα σύννεφα, δίχως να την θλίβει τίποτα.
 
 
 
 
Scroll to top icon