ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε καλοκαίρι η ίδια επωδός. Δεν μπορεί του χρόνου θα είναι καλύτερα... Και κάθε χρόνο η ίδια και χειρότερη μοναξιά. Κουράστηκα. Δεν έχω δουλειά, δεν έχω φίλους ή μάλλον γνωστούς για να πάω έστω μία βόλτα. Οι φίλες μου τρεις όλες κι όλες έχουν τις οικογένειές τους. Τις υποχρεώσεις τους. Τα παιδιά μεγάλωσαν, είμαι άνεργη. Τουλάχιστον να είχα δουλειά θα έκανα εργασιοθεραπεία..Έχω απορριφθεί σα γυναίκα , σαν επαγγελματίας , σαν άνθρωπος. Έδινα τόσο καιρό στο βρόντο. Όποτε με χρειαζόντουσαν ήμουν εκεί... Ήσουν ή χαριστική βολή..Πέρυσι τέτοιο καιρό το όνειρό μου ήταν ότι θα ερχόσουν σπίτι έστω για ένα βράδυ, να ετοιμάσουμε φαγητό , να κουβεντιάσουμε , να γελάσουμε, να πιούμε μία μπύρα, να κάνουμε έρωτα, να είμαστε μαζί..Ξανθιά ηλίθια , τί περιμένεις.. Πίστεψα τα λόγια σου , θέλω να φύγω μαζί σου μακριά είπες, θέλω να μοιράζομαι μαζί σου τα καλά και τα κακά, σε θέλω στη ζωή μου... Λόγια που δεν εννοούσες . Απλά τα είπες πάνω στον ενθουσιασμό σου. Κι εγώ μόνη σε πίστεψα. Καί μόλις πίστεψα ότι μ'αγαπούσες, δε σου υπόγραψα συμβόλαιο είπες, δεν έφυγα ποτέ από το σπίτι μου, είσαι ανώριμη, δε θα μπορούσα να σε γνωρίσω στους δικούς μου...Και τώρα είσαι με μιάν άλλη και τις μιλάς με τον τρόπο και την τρυφερότητα που μίλαγες σ΄εμένα. Κι εγώ κλεισμένη σ΄ένα κουτί, μία ξεθωριασμένη ανάμνηση.Θέλω να σταματήσω να θυμάμαι, να σκέφτομαι, να πονώ , να αιμοραγώ. Θά΄θελα να γίνω κι εγώ για κάποιον πολύτιμη, να μ΄αγαπά να μη θέλει να με χάσει...Κι επειδή τίποτα απ΄αυτά δε θα γίνει, θα΄θελα να ΞΕΧΑΣΩ!! ΚΑΝΤΕ ΜΟΥ ΛΟΒΟΤΟΜΗ!!!! Δεν αντέχω! Δεν την παλεύω