ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποια στιγμή, σύντομα, θα είμαι καλύτερα. Αλλά τώρα δεν είμαι καλά. Θα πάψεις να μου λείπεις, θα ξεχαστείς, θα βρεθεί κάποιος που θα με συγκινήσει πάλι κάποτε, ισως περάσουν χρόνια πάλι, όπως με σένα πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να καταφέρω να Αισθανθώ. Αλλά δεν θ' αγαπήσω σ' αυτόν ό,τι αγάπησα σε σένα ούτε θα βρω σ' αυτόν ό,τι βρήκα σε σένα. Γιατί αν είναι τα ίδια, θα σου μοιάζει κι αυτό δεν θα το αντέξω. Δεν θα μου κάνει καρδιά να γυρίσω σε σένα πάλι τόσο παράταιρα, τόσο ξένα. Ήσουν ένας και ένας θα είναι κι εκείνος και θα ήταν άδικο και για τους δυο σας. Και για μένα. Τα ίσα δεν θα είναι όμοια.Ησουν ένα υπέροχο πλάσμα που δεν άντεξε ν' αγαπηθεί, δεν ήθελε ν' αγαπηθεί. Ήσουν ένα υπέροχο πλάσμα γεμάτο πλούτο ψυχής που τον φυλάει για το τίποτα. Δείλιασες μπροστά σ' αυτό που ένοιωσες, ήταν πιο υπέροχο κι απο σένα τον ίδιο. Ένα πλάσμα με ευγένεια, καλοσύνη, τρυφερότητα, ένα πλάσμα αστείο, ένα πλάσμα όμορφο, ένα πλάσμα που άξιζε τόσο πολύ ν' αγαπηθεί. Ένα πλάσμα με μυαλό και πρόσωπο που λάμπανε. Λάμπανε επίμονα, σ' αγάπησα τόσο πολύ για τόσο λίγο, που ένοιωσα το επίμονά σου να με πληγώνει. Αλλά ο άνθρωπος είναι αυτοκαταστροφικός κι αλληλοκαταστροφικός κι αυτό που αισθανθήκαμε ο ένας για τον άλλον έπρεπε να το μηδενίσεις, να το ακυρώσεις για να καταφέρεις να έχεις κάποιο ελάττωμα... Τόσο πολύ σ' αγάπησα που βρήκα σ' εσένα αυτό να είναι το μόνο σου λάθος. Έβαλες πολύ δύναμη για να μας τελειώσεις και πολύ λίγη για να μας αρχίσεις. Με έφερες μπροστά σ' έναν παράδεισο και μετά μου είπες συγγνώμη, λάθος... Κάποια στιγμή, σύντομα, θα είμαι καλύτερα γιατί ό,τι είχα να σου δώσω θα το δώσω στον εαυτό μου, την προσοχή μου, την έγνοια μου, πράγματα που πολλοί ξεχνούν και τάχα μου υποφέρουν απ' τους άλλους. Ημουν κι εγώ μέσα σ' αυτούς. Η αγάπη που κουβαλώ δεν θα πάει χαμένη, δεν θα την πνίξω δεν θα μείνει χωρίς αποδέκτη, με ξεπερνά, ασφυκτιά μέσα μου. Είναι τόσο μεγάλη που με βαραίνει. Έξω απ' την καρδιά μου θα την βγάλω, να φτάσει ως το μυαλό μου για να βρει εμένα δέκτη. Για να μπορώ να αντιμετωπίζω το υπέροχο ψυχραιμα, να του μειώνω την αξία σε κάτι απλά καλαίσθητο, άξιο μεγάλου αλλά πεπερασμένου ενδιαφέροντος και να προφυλάσσω τον εαυτό μου από τον ίδιο μου τον εαυτό... Γιατί εξαιτίας του φτάνω τα συναισθήματα τόσο ψηλα, που μένω από κάτω ένας μοναχικός ηλίθιος άνθρωπος να ψάχνω να βρω που φτάσανε... Και έτσι το βλέμμα χάνει κάθε αξία γιατί ο ορίζοντας είναι απροσδιόριστος. Δεν χτυπάει κάπου... Σ' αγαπώ. Και δεν στο έδωσα ποτέ το τεράστιο σ' αγαπώ μου. Κι επειδή με πνίγει άσχημα, θα το χαρίσω στο τελευταίο κομμάτι απο μας. Σ' εμένα. D.