ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28 στα 29,χωρίς σταθερή εργασία,χωρίς κάποιον σοβαρό ή μακροχρόνιο δεσμό τώρα ή στο παρελθόν(δεν είχα κάτι ουσιαστικό με το αντίθετο φύλο),χωρίς οικονομική ανεξαρτησία(ευτυχώς που εχω κάποια χρήματα στην άκρη απο την τελευταία μου εργασία και έτσι μπορώ να αγοράσω τα προσωπικά μου πράγματα),χωρίς να εχω κάτι δικό μου......Βλέπω κοπέλες που είναι στην ίδια κατάσταση με εμένα και κοπέλες που ίσως να είναι και μικρότερες και να μένουν μόνες,να έχουν αμάξι,να έχουν μια καλή εργασία,να έχουν και τον δεσμό τους και πραγματικά νιώθω εντελώς αποτυχημένη....Θα μου πείτε,γιατί μπαίνω στο τριπάκι της σύγκρισης αλλά δυστυχώς το κάνω.....Σκέφτομαι πως όταν ήμουν μικρότερη γύρω στα 21-24 που θεωρητικά τα πράγματα ήταν καλύτερα στην αγορά εργασίας σε σχέση με σήμερα,γιατί δεν κουνήθηκα;;;Γιατί δεν έφυγα έστω απο τον τόπο μου ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωη σε κάποια άλλη πόλη αλλά είχα-εχω κολλήσει εδω.....Μετά σκέφτομαι τα πόσα αγόρια είχα γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια που ζω και ενώ μερικοί ήταν πολύ καλές περιπτώσεις,εμένα άρχιζαν τα κόμπλεξ και οι ανασφάλειες μου και δεν προχώραγα τίποτα..........Κυρίως για ενα άτομο,χτυπάω ακόμα το κεφάλι μου και έχουν περάσει 5 χρόνια απο τότε.......Λένε πως όταν έχουμε κάτι,θα μας λείπει κάτι άλλο............Πάμε πάλι:χωρίς εργασία,χωρίς οικονομική ανεξαρτησία,χωρίς δεσμό.........Μόνο την υγεία μου εχω για την ώρα και ενα ωραίο προσωπάκι..............Λυπάμαι,αλλά δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη επειδή δεν μου αρκούν μόνο αυτά.............*Βέβαια,ενα ωραίο προσωπάκι θα αρκούσε για να ''ρίξει'' κάποιον ευκατάστατο κύριο (λέγοντας κύριο εννοώ 45+),που ίσως να μπορούσε να προσφέρει όλα αυτά που θέλω,αλλά δεν θα ήταν τίποτα αποκλειστικά δικό μου.......Κάτι που θα είχα καταφέρει μόνη μου...